een boekje over rouw

Nadat ik zo dom was geweest om naar Politiek24 te kijken en met eigen ogen te zien dat ook Sigrid Kaag een narcist is, werd ik de volgende dag nog woedender. Want oh, zij had de Morele Lat zó hoog gelegd, zij verdiende zóveel respect!
Iedereen leek de glasharde leugens van de vorige dag vergeten, nu was Hare Kaag weer heilig, en wie dat niet vond was vast tegen vrouwen in de politiek. Ik lig hier krijsend en trappelend op de grond. Hoe kan iedereen zo blind zijn en niet zien dat dit de perfecte narcistentruc was?

Ik weet dat dit een terugkerend thema is bij mij. Het gebeurt steeds weer, en steeds opnieuw vraag ik me af: hoe kan ik hier mee omgaan zonder mijn gezondheid te schaden? Toen ik het aan kindeke vertelde, zei zij laconiek: "Ik wist helemaal dat ze afgetreden is."
Zo wil ik het niet, ik wil wel op de hoogte blijven.
Maar niet zo dat ik weer een enorme flare krijg, met alle koorts en pijn van dien.

Intussen gaat het met de knutselarij heel goed. De laatste serie kaarten die ik online zette, was binnen 5 minuten verkocht. Die kaarten zijn puur esthetisch, vormen en kleuren en texturen. Maar nu had ik een sterk gevoel dat ik weer eens iets uit mijn hart moest maken. Het houdt het midden tussen een boekje en een kaart, het heet een luikvouw, het gaat over ROUW.

Want er is weer zoveel om over te rouwen. Het gevoel dat ik steeds verder buiten de samenleving geduwd word, het gevoel dat er de rest van mijn leven niets anders te verwachten valt dan dit. Ik mag niet klagen van mezelf. Ik heb een mooi huis, geen geldzorgen, lief kindeke, lief katje … Maar tegelijk voel ik af en toe de ergernis van anderen, zo van 'doe niet zo moeilijk, houd eens op met ziek zijn en laat je gewoon vaccineren,' een beetje hetzelfde mechanisme als wanneer je andere gezondheidsadviezen niet aanneemt ('maar je moet ook abrikozen eten!'), dan is het je eigen schuld, dan moet je het verder zelf maar uitzoeken.

Heel veel dagen heb ik genoeg aan wat ik heb, het schrijven, het creëren, af en toe wandelen met een goed gesprek, mooie boeken lezen, leuke series kijken. Maar er zijn ook dagen waarop ik mezelf niet uit het moeras krijg. Daar gaat dit boekje over, denk ik.

HRB137/21 te koop voor €9,95

Dit bericht is geplaatst in autobio, tijdgeest met de tags , , . Bookmark de permalink.

8 Reacties op een boekje over rouw

  1. Lianne Hartman schreef:

    Ik lees dit, terwijl ik ondertussen met een half oor luister naar een paar mensen die erover praten dat we in onze maatschappij leren om te streven naar 'zoveel mogelijk bijdragen aan het BNP'. Zodra je daar van afwijkt, is er iets mis en moet er iets opgelost worden. Ik word er verdrietig van en voel zelf ook dat stukje rouw van niet mee kunnen doen. Alsof het allemaal een eigen keuze is. En het gevoel van niet mogen klagen, terwijl dat soms zo prettig is en het voor mij de enige manier lijkt om te relativeren.
    Maar wat maak je mooie dingen! Ik kijk elke keer vol bewondering naar de dingen die uit jouw creativiteit ontstaan.

  2. Elly van Doorn schreef:

    En toch ontworstelt de mooiste bloem zich uit de modder wanneer hij zich met alles erop en er aan vanuit de knop van binnen naar buiten opent en de modder niet meer is dan de kracht waaruit hij zich heeft ontwikkeld.
    We hebben een lange weg te gaan Hella in de wetenschap dat de bloem er altijd is.
    Dat geeft me steeds weer moed

  3. Ferrara schreef:

    Hopelijk gaat het weer wat beter met je. Zo ellendig dat bij alle sores de buitenwereld ook nog eens onder je huid kruipt. Waarschijnlijk zijn het altijd dezelfde figuren die je zwakke plek weten te vinden. Ik klikte op 'zien' en belandde in de Twitterwereld, daar niet lang gelezen en kom andermaal tot de conclusie dat het niks voor mij is. Onrust over en weer en echt wijzer word je niet.

    • Hella schreef:

      Twitter heeft voors en tegens, soms zet ik bijvoorbeeld mijn kaarten erop en zijn ze binnen 5 minuten verkocht!
      Ik doe er ook nog steeds veel inspiratie op, zowel voor schrijven als knutselen als koken.
      Maar het kan ook enorm de boosheid voeden, en dat is niet goed voor me.

  4. Nellian schreef:

    Heel herkenbaar Hella. Wel een heftig boekje, dit over rouw.Rauw, dat is het ook. Voor mij beter een oranje boekje!

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *