Met Morfam ging ik de volgende dag naar de warenmarkt. Zij scheen een beetje de Hoge Ma van onze weef te zijn. Haar borg lag naast de ingang. Ze woonde er samen met Tikman, haar zoon die al tien was en nu dus op school zat. De jongens gingen drie van de zeven dagen naar school, de meisjes twee. Later vertelde ze me dat de zonen van vrouwen in de weef vanaf een bepaalde leeftijd niet meer thuis mochten slapen omdat dat ongepast was. Ze sliepen dan in de jongensborg, een slaapzaal bij de school. Op de meisjesdagen kregen ze onderricht buiten de muren, om zich te bekwamen in de verdediging van de stad. En ook om eventuele foute denkbeelden af te leren. Hun moeders zaten tenslotte niet voor niets in de weef.
We daalden af naar de stadspoort – ik durfde niet te vragen naar die andere uitgang – en volgden het pad langs de buitenkant van de muur. Langs wat ik nu maar de achterkant zal noemen – daar waar je de zee niet kon zien – lag het domein van de Tweede Meisjes. Een langgerekt lint van afdakjes met ervoor de uitgestalde spullen. Klei voor potten, stukken boomstam voor houten voorwerpen, brokken edelsteen om te slijpen, wol om te spinnen en te weven, lappen leer – maar ook hier en daar bewerkte spullen zoals koperen dienbladen of kralen van glas.
Het was een bandeloos zootje volgens Morfam, ik moest ook vooral geen praatjes aanknopen, en zo snel mogelijk zorgen voor wapenrusting zei ze, met een blik op mijn nog steeds lege tuniek. Die van haar hing vol en ze raakte onafgebroken een Hemrengelaatje aan.
Het was inderdaad een getier van jewelste, in het zwart geklede vrouwen die met schelle stemmen hun koopwaar aanprezen, of bezig waren met sjouwen en stapelen. En ik zeg vrouwen maar er waren ook jonge meisjes bij.
"Vanaf hun veertiende jaar gaan de Tweede Meisjes buiten de muren," zei Morfam.
En bleven ze daar dan vrijwillig? Ze moesten toch het land in om spullen te vergaren?
