Riet zag ik intussen nergens, en toch moest het er zijn, gezien de afdakjes en gezien sommige manden waarin spullen opgetast lagen. We moesten het wel vragen, er zat niets anders op. Bij een stalletje waar wol verkocht werd vroeg Morfam of er ergens riet te koop was.
"Eindje verderop," wees de vrouw. "Onder de schaduw door."
Morfam begon te murmelen terwijl ze een Hemrengelaatje van haar wapenrusting vasthield. "Grote Hemren, sluit onze ogen …" Ze stootte mij aan om hetzelfde te doen. Maar ik keek omhoog. Het zinderde daarboven.
Bij het rietstalletje deed Morfam het woord. "Kun je haar riet bezorgen? En een beetje snel? Storeman heeft het nodig," zei ze gewichtig. Al kon ik me niet voorstellen dat het het meisje ook maar iets uitmaakte wie het nodig had.
Ik vulde aan: "Riet, gras, dun touw …"
Ze keek me spottend aan. "Nieuw hier, zeker?"
Ik wilde antwoorden maar Morfam was me voor. "Hoe snel kun je leveren?"
"Het is drie dagreizen," zei het meisje. "En de Palastwachters zijn net op weg naar de Heerweg. Weer iemand die zo nodig voor haar zielenheil op reis moet." Ze keek Morfam uitdagend aan, haar ogen zwart en fel in haar gebruinde gezicht.
"Zorg dat het er over tien dagen is," zei Morfam.
Tien dagen?
Het meisje moet mijn schrik gezien hebben. "Wacht even." zei ze. "Ik heb nog een beetje liggen. Dan kun je toch vast beginnen."
Ze verdween achterin haar slaapvertrek en graaide armenvol riet en droog gras van de vloer. Had ze erop gelegen? Maar de kwaliteit was goed, ik kon in elk geval met iets beginnen, kijken of ik het nog kon. Ze maakte er twee bossen van, met een stuk touw erom.
Morfam betaalde. "Zo heeft de Weefheer het geregeld," zei ze tegen mij.
En zo raakte ik gevestigd in Barraspira. Het leven kreeg een sussende regelmaat, waarop zowel de kinderen als ikzelf goed gedijden. Ik vond het heerlijk om weer aan het werk te zijn, mijn handen waren niets verleerd van Pucima's lessen. Mia en Otta speelden samen, kwamen soms kijken en vragen of ze mee mochten doen, Bo en de kleine Burman kropen rond onze voeten.
Het blijft spannend ondanks de rust en dankzij de altijd weer onbeantwoorde vragen en jouw schrijfkunst.. Ieder volk weer de eigen .mysterieuze onvoorspelbare gewoonten met veel onzekerheden.
Fijn om te horen Elly!