Voor het schild kreeg je op de laatste schooldag van de dogman twee buigzame twijgen die je aan elkaar moest bevestigen zodat je een bladvorm kreeg. In het midden – als de hoofdnerf van het blad – maakte je een rechte twijg vast, die iets uitstak, als de steel van het blad. In de jaren daarna moest je het blad opvullen, zo mooi en stevig mogelijk, met gevlochten riet, met geweven stof, met borduurwerk, met paneeltjes van schelpen, metaal of aardewerk. Alle handwerken waarin de vrouw mocht uitblinken. Zo kon je als meisje ontdekken waar je talent lag. Je moest bij allerlei vakvrouwen langs om het ambacht te leren.
Je nam het schild mee in je huwelijk. Het werd ceremonieel boven het huwelijksbed gehangen. Dan had je immers geen beschermend schild meer nodig, dan werd je beschermd door je man. Ma's schild is van prachtig bewerkt leer.
Misschien heb ik het wel van mijn vader, dat ik de dingen altijd een beetje anders wil maken. Ik maakte mijn schild uitklapbaar. Langs de hele rand knoopte ik kleine paneeltjes vast, die als bloemblaadjes konden uitklappen zodat het schild haast twee keer zo groot werd. Zo kon ik nog meer technieken toepassen, nog meer versierselen aanbrengen.
In het midden van het schild blijft een kleine bladvormige opening, waar je het kunt vasthouden aan de rechte twijg. Zo kun je het voor je gezicht houden, of boven je hoofd, als de zon te fel schijnt, of de hagelstenen pijnlijk op je schedel ratelen. Alles heeft mijn schild meegemaakt. De kleuren zijn nauwelijks nog zichtbaar, maar de structuur heeft het altijd gehouden, door alle jaren, door alle landen.
Terwijl ik het natuurlijk helemaal niet hoor te hebben. Het schild wordt overgedragen aan de echtgenoot. Zou ik als jong meisje al voorvoeld hebben dat ik het ooit weer moest kunnen vervoeren? Ik ben de armband waaraan ik het schild droeg toen ik trouwde, altijd blijven dragen. Als mijn echtgenoot me een nieuw sieraad wilde geven, schudde ik altijd mijn hoofd. Ik wilde altijd blijven denken aan ons huwelijksfeest, aan de huwelijksnacht die zo warm was en zo koud. Omdat ik het zo koud kreeg toen hij mijn sluier afdeed.
Ook ik ben nog steeds met belangstelling aan het meelezen. Knap en creatief hoe je die hele wereld uitgedacht en opgezet hebt!
Om even terug te komen op wat je in de nieuwsbrief schreef die ik zojuist ontving (en die ik ook elke keer met veel pkezier lees): ik denk inderdaad dat je met minder gedetailleerde beschrijvingen toekunt. Ik onthoud toch hooguit de helft (en ik ben niet eens aan de prednison) en het haalt de vaart wat uit het verhaal. Juist daar waar je alleen maar suggereert (over die schaduw bijvoorbeeld of over wat haar latere leven heeft gebracht) wordt het interessant en spannend. Wat van belang is om te weten, is dat dit een streng patriarchale samenleving is, en dat is duidelijk genoeg.
Keep them coming!
Dankjewel Anna, daar kan ik wat mee!