Midden in de nacht werd ik wakker van scherp gefluister. En van een geluid dat deed denken aan het kermen van een gewond beest.
"Heb jij …"
"Nee, ze heeft zelf …"
"Lieg niet!"
"Het is waar, Rodva, geloof me, nee, niet doen!"
"Het is dat je me eerst een zoon …"
"Ik weet het! Alles heb ik aan jou …"
"Ik had je de Heerweg op moeten sturen met je gebroed. Is ze wel …"
"Rodva! Denk je …"
Geluid van een klap. Stappen. Even later het hek. Zachte schuurgeluiden uit de werkplaats. Ingehouden snikken van mijn moeder. Ik lag verstijfd. En met een begrip dat mijn jaren en ervaring ver te boven ging, doorzag ik de verhoudingen. Een vrouw krijgt een kind met wit haar. Het is niet gebrekkig, niet verlamd of blind of wat ook, maar toch deugt het niet. De man die zijn vrouw en het kind niet verstoot, is een edelmoedig mens, kan zich haast meten met de Grote Hemren zelf.
Naar buiten toe dan – alleen mocht daarbuiten niemand het weten. En die frustratie richt zich op de vrouw, terwijl het tevens een machtsmiddel is. Want de reden om haar en haar kind te verstoten, loopt elke dag door het huis. Mijn moeder had geen andere keuze dan dankbaar zijn, en te accepteren wat haar lot was. Geen wonder dat Va nooit zijn toestemming had gegeven.
Ik kon niet meer slapen die nacht. Ik hoorde Va weer binnenkomen, en even later zijn gesnurk, dat me deed glimlachen in het donker. Het was voor mij als kind altijd het geluid van veiligheid geweest. Ik hield immers van mijn vader. De uren met hem samen waren me zo dierbaar.
Zo'n plotseling inzicht zakt ook weer naar de bodem. Het verandert niet in één keer alles. Daarvoor moet het nog heel vaak boven komen drijven.
Toen we de volgende ochtend op de mat zaten voor het ontbijt, bekeek ik voor het eerst de mooie patronen in het vlechtwerk.
Soms gaat er een lichtje branden. Maar hier kan ik de eindjes nog niet verbinden.
ooit moet het allemaal duidelijk worden
Je schrijft in je nieuwsbrief dat je de vooruitverwijzingen, terugverwijzingen en ingewikkelde raadsels de baas moet worden. Dat lijkt me nog een flinke gang. Ik raakte in de war toen ik 17 en 18 achter elkaar las. Van het schild boven het echtelijk bed, terug naar het kind wat de ruzie tussen haar ouders hoort, die stap was me even te groot. Ik heb 'wit' nog een keer gelezen en toen pikte ik de draad wel weer op. De dialoog tussen de ouders erg raadselachtig is.
Ik ben wel blij dat je de wetenschappelijke gegevens achterwege hebt gelaten, ik ben bang dat je verhaal dan wel heel ingewikkeld was geworden.
Is het in je hoofd geen drukte van belang? Ik vind Chris soms als een stoorzender als ik even iets ander wil doen. En dat verhaal is een stuk simpeler dan het jouwe.
ja, soms raakt het brein echt oververhit, ik moet het ook niet 's avonds doen, dan kan ik niet slapen
"Zo'n plotseling inzicht zakt ook weer naar de bodem. Het verandert niet in één keer alles. Daarvoor moet het nog heel vaak boven komen drijven." Prachtig beschreven Hella, zo gaat het inderdaad. Compliment.
dankjewel!
Wat leuk om hier te lezen hoe dat in jullie brein werkt. Ik dacht dat schrijvers de strekking in hoofdlijnen al in hun hoofd hadden. Maar hier lees ik dat dat niet zo is of misschien in dan wel heel sumiere hoofdlijnen. Geweldig knap wat er dan uitkomt dames. Pffff
Ik denk dat het bij elke schrijver weer anders werkt.