Van kindeke kreeg ik op Sinterklaas een heleboel schitterende papieren. Het was bijna eng om er een reep af te snijden, zo mooi waren ze. Toch deed ik het, voor mijn tweede jacobsladderboekje. Vierkante bladzijdjes van 7x7 centimeter ditkeer.
Op mijn verjaardag ging ik bij kindeke eten, en om de een of andere reden kregen we het over poëzie. Zij zei dat ze vaak het gevoel had dat gedichten ontoegankelijk waren. Niet voor haar geschreven.
En ik dacht aan de dierbare gedichten van Mary Oliver. Ik heb de vijf mooiste (voor zover ik ze nu ken) uitgekozen, afgedrukt tegen een bijpassende achtergrond, en op moerbeipapier geplakt. Die heb ik dubbelgevouwen achter de lintjes geschoven. En als je de ladder omklapt, zitten ze opeens achter één lintje in plaats van twee!
O sjees vergeten. Alsnog van harte gefeliciteerd.
Ik voel wel met kindeke mee. Niet altijd hoor en opnieuw lezen helpt wel.
dankjewel!
Heel mooi is het boekje weer Hella en ik heb de engelse gecichtjes zomaar moeiteloos kunnen lezen en belangrijker, begrepen.
Dat is mooi om te weten, zo zie je maar, poëzie moet gewoon begrijpelijk zijn.