The Peacock Spring by Rumer Godden
My rating: 4 of 5 stars
Het is zo heerlijk om schrijvers te hebben op wie je kunt terugvallen als je even niet meer weet wat je moet lezen. Dat geldt voor Jane Gardam, en ook voor Rumer Godden.
Tot nu toe vond ik al haar boeken schitterend. Ze heeft een wonderlijke stijl, waarin ze alles doet wat verboden is bij Creatief Schrijven, zoals bijvoorbeeld headhoppen en binnen 1 alinea (zellfs binnen een zin soms) vooruit en achteruit springen in de tijd.
Veel van haar boeken spelen in India, ze weet de sfeer treffend neer te zetten, niet alleen de schoonheid maar ook de armoede en de lelijkheid. Ze zet ook het expatleven herkenbaar neer, de roddels, de regels, de verveling, en hoe het is voor kinderen.
Dit boek gaat over Una (15) en Hal (12) die van hun Engelse kostschool weer naar India gehaald worden om daar door een gouvernante geschoold te worden. Onzin natuurlijk, merken ze al gauw. Ze zijn er voor het decorum. Hun vader, weduwnaar en gescheiden van zijn tweede vrouw, is verliefd op de mooie, euraziatische (het boek speelt na de onafhankelijkheid van India) Alix Lamont.
De meisjes worden min of meer aan hun lot overgelaten en vinden hun weg in de verschillende gemeenschappen elk op een geheel eigen en overwachte manier. Hal is een luchthartige spring-in-'t-veld, Una is leergierig, eerlijk en loyaal, en juist haar overkomen daardoor de ergste dingen.
Het boek gaat over zoveel: eerlijkheid, vertrouwen, loyaliteit, verschillen tussen arm en rijk, en ook de schoonheid van het land.
Er was een scène waar ik omwille van de spoilers wat raadselachtig over moet doen, maar die zó precies verwoordde wat ik zelf ooit gevoeld heb, voor het eerst slapend in de woestijn van Oman: […] but the loneliness came back and, as night came down and she saw the train as a tiny lit caterpillar crawling across the plain, an infinitesimal dare to the uncaring stars above, the loneliness, the sense of abandonment grew.
Die onverschillige sterren.
