Acht maanden geleden kwam ik thuis uit het ziekenhuis. Nog erg zwak en moe, hele dagen op de bank. Het ging steeds beter, ik schafte mij een rolli aan, durfde een beetje naar buiten. Kreeg thuiszorg, kreeg uiteindelijk ook thuishulp in de vorm van een geweldige meid die in twee uur presteert wat ik voordien over twee weken moest uitsmeren, er bleef weer tijd over voor knutselen, het wandeltje lukte steeds beter, het leven was zo slecht nog niet. Als mensen – na de eerste shock van de diagnose – vroegen hoe het ging, kon ik antwoorden: tot nu toe is het stabiel.
Maar de laatste weken merkte ik toch verschil, ik was duidelijk meer moe, sloeg het wandeltje vaker over …
Mij kennende bleef ik natuurlijk gewoon doen wat ik deed, verder. Fatsoenlijk koken voor mezelf, wassen draaien, brood bakken, gelliprinten. Niet willen weten dat het slechter ging. Hartkloppingen wegredeneren en verlichten met homeopatische middeltjes en mudra's.
Gisterochtend hing ik – voor de doesvrouw was geweest – een wasje op en was daarna zo kapotmoe dat ik neerzeeg op de bank, en maar weer eens de saturatiemeter op mijn vinger zette. En dat was verschrikkelijk schrikken: 79! (het moet boven de 95 zijn, iets daaronder is nog niet echt gevaarlijk maar 79 is echt veel te laag)
Ik deed het enige wat ik kon bedenken: het zuurstofapparaat omhoog draaien (van 2 naar 2,5). Langzamerhand knapte ik op. De saturatie steeg naar 96.
De doesvrouw schrok ook, ik had echt de dokter moeten bellen als het niet zo snel weer was bijgetrokken. Maar oh, als er iets een schrikbeeld is, is het wel het ziekenhuis.
In elk geval voel ik me vandaag een stuk beter, ook helderder in het hoofd, wie weet hoe lang het al aan de gang was, zo vaak meet ik de saturatie normaal niet. Maar gister was ik toch even flink van slag, de dood kwam weer wat dichterbij geslopen en had ik nu de muziek voor mijn uitvaart al uitgezocht en waar had ik die polis ook weer verstopt? Moest ik kindeke waarschuwen of haar weekendje-weg niet bederven?
Begin december moet ik weer naar de longarts, dan wordt er weer een thoraxfoto gemaakt. Er zullen vast meer spinnewebbetjes op te zien zijn. Maar het optimisme denkt: ik zit nu op 2,5 en het kan nog tot 6 … we kunnen nog wel even vooruit. Ik heb helemaal niet het gevoel dat ik nog vreselijk veel Belangrijke Dingen moet doen voor ik het loodje leg, ik wil gewoon lekker zo doorgaan in mijn fijne huis met mijn lieve katje, knutselen, en Sinterklaas vieren met de kindekes.
oei dat was schrikken. maar lieve Hella je kunt idd nog tot zes en dat betekent dat je vast nog wat jaartjes verder kunt. zo goed dat je er open ober kunt schrijven en er mee om leert gaan . heel bijzonder. ik hoop vooral dat je niet in de paniek zult schieten maar in rust je stapjes verder kunt maken. ik, wens je alle goeds dat er maar te wensen is en hoop nog veel mooie en leuke betichtjes van je tegen te komen.
Achteruitgang gaat zo verraderlijk sluipend, pas als het echt niet meer gaat tot de ontdekking komen dat het niet klopt, gelukkig was je op tijd met handelen. Misschien toch eens wat vaker je saturatie meten.
Regel die belangrijke zaken wel, want je wilt vast niet dat Kindeke in de toekomst, die hopelijk nog ver weg is, voor verrassingen en/of raadsels komt te staan. Doe het haar niet aan. Voor nu, dapper voorwaarts en natuurlijk lekker knutselen. Maar ook sterkte gewenst want een gebeuren zoals je hebt beschreven doet wel iets met je.
{{{Hella}}} wat een schrik! Gelukkig dat je je nu weer wat beter voelt. Ik wens je toe dat je nog heel lang kunt genieten van je huis, Frija, het knutselen en feestdagen vieren met Kindeke.
Dat is even schrikken, Hella, ik kan me dit heel goed voorstellen! Ik hoop echt dat je nog een hele tijd door kunt met de dingen die je wil, je huisje, Frija, lekker knutselen en gewoon je dingetjes doen.
Sterkte en een dikke knuffel van mij en Pomme 🙂
Groetjes,
❤️