Hoewel mijn actieve Engels (vooral spreken, maar ook schrijven) in de jaren dat ik terug ben in Nederland erg achteruitgegaan is, valt Engels lezen me nog altijd makkelijker dan Nederlands. Kindeke heeft dat ook, Nederlands voelt houteriger, minder soepel.
Daardoor vergeet ik wel eens dat Engels lezen lang niet voor iedereen vanzelfsprekend is. Het is een van de redenen voor mijn project Vrouw en Kunst: al die inzichten uit Engelstalige literatuur – meestal niet vertaald – toegankelijk maken. Maar het geldt ook voor de gedichten die ik voor mijn boekjes gebruik. De essentie daarvan is lang niet voor iedereen te vatten. Vandaar dat ik ook het idee kreeg aangereikt om ze te vertalen. En dat valt niet mee!
Neem nu het gedicht Morning Poem van Mary Oliver, dat ik heb gebruikt voor mijn boekje met droogbloemen.
De titel alleen al: "Ochtendgedicht". Zo hard met die twee ch-klanken! "Morgenvers" dan? Ik denk meteen aan de warme bakker.
Ochtendgedicht
Elke morgen
wordt de wereld
geschapen.
Onder de oranje
staven van de zon
worden de ashopen
van de nacht
weer bladeren
en maken zich vast aan de hoge takken –
en de vijvers verschijnen
als zwart laken
waar eilanden op geschilderd zijn
van zomerlelies.
Als je van nature
gelukkig bent
zul je wegzwemmen langs de zachte sporen
urenlang, je verbeelding
strijkt overal neer.
En als je geest
de doorn
in zich draagt
die zwaarder is dan lood -
als je je maar nauwelijks
kunt voortslepen -
dan nog is er
ergens diep in je
een beest, schreeuwend dat de aarde
precies is wat zij wilde –
elke vijver met zijn laaiende lelies
is een overvloedig
verhoord en beantwoord gebed,
elke morgen
of je nu wel of niet
ooit gelukkig durfde zijn,
of je nu wel of niet
ooit hebt durven bidden.
Mary Oliver