Nobelprijs

Ik kende Louise Glück niet. Zij heeft de Nobelprijs voor Literatuur gewonnen, dus ik neem mij voor om haar gedichten te gaan lezen. Een van mijn favoriete tweeps geeft een gedicht van haar door: October.
Het grijpt me aan, het gaat over mij. Dat hoorde ik ook, vanmiddag op de radio (vanaf minuut 36). Zij schrijft over het leed van vrouwen.

Toen kwam ik deze tweet tegen: twee heren verguisden de Nobelprijswinnares op grond van 1 alinea. De retweeter was een eerwaarde die ik als sympathiek en ruimdenkend had ingeschat.
Op mijn tweet waarin ik het gedicht October doorgaf, reageerde de oorspronkelijke tweep met "Kitsch again."

De eerwaarde vond dat ik October maar eens naast Herbsttag van Rilke moest leggen. Nu heb ik Rilke innig lief, maar ik ben niet blind voor zijn feilen, en voor het feit dat hij zulk moois alleen kon produceren dankzij een slovend vrouwmens dat alle obstakels uit de weg ruimde.
Ik repliceerde "Die twee gedichten gaan over twee zulke verschillende ervaringen dat het van een enorme onwetendheid getuigt om ze te vergelijken.
Het getuigt vooral van vooroordelen."
De eerwaarde: "Inderdaad, je komt niet eens tot de ervaring in het eerste gedicht vanwege de ondoordringbare taalslierten die vaag suggererend weer over de einder verdwijnen, daarom zijn de twee goed vergelijkingsmateriaal.
En ik: dat het "ondoordringbaar" is zegt toch alleen iets over jouw gebrek aan begrip en ervaring?
De eerwaarde was beledigd. "U beledigt mij nu voor de tweede keer, heeft u ook nog inhoudelijke punten of moet ik u maar blocken?"
Ik had geen idee waardoor. "Waardoor voelt u zich beledigd?
Ik voel mij beledigd doordat u het werk van een vrouw Kitsch noemt zonder haar werk te kennen, en zonder haar werk te begrijpen."
Waarop de eerwaarde antwoordde: "Gespeelde onwetendheid is altijd lelijk mevrouw. Ik wens u fijne gesprekken toe met andere mensen."

En hij heeft mij geblokkeerd.
Ik kan hieruit alleen maar concluderen dat (ik hoop sommige) mannen zó slecht tegen de waarheid kunnen die vrouwen in hun poëzie optekenen, dat zij zich zó slecht kunnen indenken dat het leven er voor de helft van de mensheid werkelijk zo uitziet, dat zij zo bang zijn voor het aardse, het lijfelijke, in vrouwenpoëzie (want oh wat is het hemelse van Rilke toch heerlijk om te citeren), dat zij het afdoen met Kitsch – en klaar.

En vrouwen die uit de grond van hun hart proberen hen te laten inzien wat hier gebeurt, die blokkeren ze. En maken ze na het blokkeren nog even zwarter 1) 2) (zie afbeelding).
Een zogenaamd ruimdenkende, menslievende, Gristelijke Eerwaarde. Dat vind ik misschien nog het ergste.

Ik ga met hernieuwde kracht werken aan Vrouw en Kunst.

toevoeging dd 201020: prachtig artikel over Louise Glück in De Groene.