The Queen of the Tambourine by Jane Gardam
My rating: 5 of 5 stars
God, wat is Jane Gardam toch een begenadigd schrijver. Het verhaal van Eliza Peabody begint zo geloofwaardig. Haar overbuurvrouw, aan de rustige, deftige Rathbone Road waar ze wonen, is hem gesmeerd naar Verweggistan en Eliza begrijpt haar wel. Ze begint brieven te schrijven aan Joan, al weet ze niet precies waar die uithangt. Over haar tot op de draad versleten huwelijk, over haar zinledige bestaan van ex-diplomatenvrouw die nog enige zingeving ontleent aan haar werk in het hospice, over de roddelkliek van dorpsbewoners. Ze hoort nooit iets terug van Joan, maar een paar keer krijgt ze via een raadselachtig manspersoon cadeautjes aangereikt die van Joan komen. Onder andere een paar zigeunerachtige oorbellen, waarmee ze volgens Barry, haar meest geliefde hospice-patient, net the Queen of the Tambourine lijkt.
Heel geleidelijk veranderen de brieven van toon, dat je af en toe denkt … hoe kan dat? Is zij wel helemaal goed in haar hoofd? Langzaam krijg je door hoe de vork in de steel zit. Maar pas op het allerlaatst hoe precies. Daar schoten mij de tranen van in de ogen. Terwijl het verder zo'n bedrieglijk lichtvoetig en geestig boek is, met ook zoveel herkenbaars voor een ex-expatvrouw. En met zoveel juweeltjes van zinnen en observaties. "The hot spicy blast that hits you as you step from the plane." Wat kan een mens dan een Fernweh hebben.
Hoi Hella, sinds ik op aanraden van Anna "Old filth" heb gelezen ben ik ook weg van Jane Gardam. Ik denk dat ik haar Engels het mooiste Engels vind dat ik ooit heb gelezen. Deze komt zeker ook op mijn nog te lezen lijstje, maar het kan nog wel een tijdje duren. Groetjes, Erik
Ja hè, het is echt fabelachtig.