Polly Clark – Tiger

Uiteindelijk vond ik dit een prachtig boek. Het begon een beetje stroef en een heel klein beetje larmoyant. Frieda Bloom doet onderzoekswerk bij bonobo's, vooral naar hun emoties. Zelf zit ze behoorlijk in de knoop. Na een overval in een tunnel, waarbij iemand haar keihard op haar hoofd heeft geslagen, raakt ze verslaafd aan morfine. Ze wordt ontslagen bij het onderzoeksinstituut, maar vindt viavia een baantje bij een kleine dierentuin. Daar wordt op een dag een magere, zieke Siberische tijgerin binnengebracht. Het doel is dat ze zich zal voortplanten met de tijger die daar al zit.
Dan gaan we naar de Russiche Taiga, waar Putin inmiddels heeft uitgesproken dat hij belang hecht aan het behoud van de tijger. Daarom wil Ivan, in plaats van bomenomhakker, tijgerconservator worden. Zoon Tomas moet het echte werk voor hem opknappen.
Daarna maken we kennis met Edit, zij is nog van de inheemse bevolking (Udeghe, in het Nederlands officieel Oedegeïers). Nadat haar huwelijk met een Russische man stukloopt, trekt zij met dochtertje Zina de wildernis is, en weet daar jarenlang te overleven.
Ik vind het altijd wel lastig als een roman van het ene naar het andere personage springt, je hebt je net gehecht aan iemand en dan laat je hem of haar achter, en je moet maar hopen dat de verhaallijnen iets met elkaar te maken hebben. Gelukkig komen ze in dit boek uiteindelijk prachtig samen.
Polly Clark is dichteres, dat is te merken aan haar stijl, die soms bijna té poëtisch is, met té veel vergelijkingen. Er zijn een paar scènes die tegen het melodramatische aanschurken.
Maar aan de andere kant is het zo'n rijk boek! Ik vind het altijd heerlijk als je door een boek iets te weten komt waar je voordien niets van wist, en dan op een manier alsof je er zelf bij bent, alsof je zelf in een pak van vilt (want die moderne thermo-materialen ritselen veel te veel) door de besneeuwde taiga sluipt. En geschiedenissen van tijgers en mensen zijn allemaal aangrijpend.