De Meester van de Neerdaling heb ik met plezier gelezen. Prachtige taal, bijzonder sfeervol, beklemmend einde ... en toch bevredigde het niet helemaal, vooral omdat er in het tweede gedeelte zoveel backstory zat, waardoor er een grote afstand is tussen lezer en gebeurtenissen. Het gegeven leent zich voor een veel spannender en dikker boek.
Ik ben altijd dol op vervolgboeken. Heerlijk om mee te maken hoe het verder gaat met de bekende personages. Chocolat was natuurlijk geweldig, nog versterkt door de prachtige film met Johnny Depp. The Lollipop Shoes las ik in Parijs, dat maakte het extra sfeervol. Van deel 3 herinner ik me niet veel meer, zelfs niet als ik online doorlees waar het over gaat.
En nu deel 4, The Strawberry Thief. Ik las het wel met plezier, het was ook wel mooi opgezet met in elk hoofdstuk een andere ik-verteller, maar tegelijk merkte ik ook verveling bij mezelf. Er zat te weinig spanning in de gebeurtenissen in het heden. De gebeurtenissen uit het verleden zijn wel Erg en Zielig maar ze gaan over iemand die aan het begin van het boek al dood is, dus waarom zou het ons iets moeten doen? Daarbij is er veel raadselachtigheid die voortdurend benoemd wordt, emoties worden benoemd en geduid, terwijl er in feite niets gebeurt behalve een geheimzinnige wind die af en toe opsteekt. Nee, toch een tegenvaller.
Ergens online werden ze samen aangekondigd: het nieuwe boek van Elizabeth Gilbert (waar ik me al maanden op verheug) en een boek van Jennifer Pastiloff: On Being Human. Overal aangeprezen als een upliftig memoir leek dat mij wel wat. Katje en ik zijn nog steeds niet helemaal opgeknapt, en dan sluipt de somberheid zomaar dichterbij.
Het voorwoord is van ene Lidia Yuknavitch, wereldberoemd in Amerika als ik haar zo googel. En het druipt van aanbidding. Ik merk dat ik daar verschrikkelijk allergisch voor ben. Ik volgde Gilbert een tijdje op Facebook (en haar boeken vind ik echt fijn), maar ik werd misselijk van alle aanbidding die haar ten deel viel. Net als met Cheryl Strayed, trouwens. Ook op haar boeken ben ik dol, en helemaal op de podcasts van Dear Sugar. Maar al deze dames onder elkaar zijn zó bezig elkaar constant veertjes in de reetjes te steken dat het gewoon niet écht meer klinkt. Of zou ik gewoon jaloers zijn?
Hoe dan ook, het lukt me sinds The Remains of the Day maar steeds niet om een echt mooi boek te vinden. Ik ga de nieuwe Kate Atkinson maar eens proberen.