Ik ben een hele slechte detective-lezer. Tijdens het lezen kan ik de plot al niet volgen, laat staan dat ik hem zou kunnen navertellen. Het gaat mij dan ook helemaal niet om de plot. Het gaat mij om de sfeer, om de personages, om de thema's op leven en dood.
De serie van Louise Penny over Armand Gamache voldoet daar helemaal aan. Vanaf het eerste boek volgen we Gamache, en zijn opklimming tot hoofdcommissaris. We volgen ook verschillende van zijn agenten, voor wie hij een mentor en een leermeester is, en soms een geduchte tegenstander. Het gaat heel vaak over loyaliteit, en hoe mensen elkaar verschrikkelijk teleurstellen daarin. Sommige delen zijn echt om te huilen zo aangrijpend. (Sommige zijn ook iets minder goed, te onwaarschijnlijk of té veelomvattend.)
In Kingdom of the Blind draait het om een testament dat tot een moord leidt, en om een partij carfentanil (harddrugs) die elk moment kan worden losgelaten in de stegen van Montréal. Dat laatste gegeven borduurt voort op het vorige boek, het eerste is het detective-element specifiek voor dit boek. Het eindigt allemaal tot-diep-in-de-nacht-doorlezig spannend (zoveel heb ik er dan nog wel van begrepen).
Maar het leukst (en dat vond ik ook al bij de Havank-serie over de Schaduw) zijn toch al die andere personages, al die excentrieke inwoners van Three Pines, een verborgen dorpje ergens in Quebec, dat geen bereik heeft en maar één weg er naartoe. Je gaat van ze houden, je ziet het hele dorp voor je, je smult mee van de (soms vreemde) heerlijke maaltijden, je ziet ze voor je, de stokoude dichteres met haar eend onder de arm, de schilderes met altijd klodders verf in haar haar, de twee homo's die de dorpsbistro runnen … Het is elke keer weer thuiskomen. En hoewel de plots ingewikkeld zijn, en de ontknoping elke keer bloedspannend, heb je aan het eind datzelfde gevoel als bij Asterix: ze zitten allemaal om de tafel, te smullen en te drinken en elkaar vliegen af te vangen. Soms staan ze even verdrietig stil bij iemand die gewond raakte … maar dat is voor het volgende boek. Ik kan niet wachten!
Dat herinnert me eraan dat ik ook nog diverse Louise Pennys in mijn eboek-collectie heb. Binnenkort weer eens eentje gaan lezen.