Consolations 3 Anger

Bij het woord Anger denk ik als eerste aan de uitspraak van Julia Cameron: Anger is Fuel. Woede is brandstof, voor creatie vooral. Zet je woede om in een verhaal, een kunstwerk, wat dan ook, máák er iets van.
Het tweede waar ik aan denk is Medusa, voor mij de verpersoonlijking van kwaad worden, van iemand willen verstenen met mijn blik, van zelf ook verstenen omdat er geen begrip, geen compassie meer kan zijn in het licht van wat mij is aangedaan.
Omgaan met woede is mij nooit geleerd, want woede bestond eenvoudigweg niet. Jij bent niet boos, jij bent moe. Met deuren slaan, een grote mond geven, het was onbestaanbaar. Het is een inprenting die grote invloed op mijn gezondheid heeft gehad. Ingeslikte woede maakt depressief en ziek.
Welke kleur heeft woede? Rood. Vlammend rood.

Dat lees ik ook bij David Whyte: anger is the purest form of care, the internal living flame of anger always illuminates what we belong to, what we wish to protect and what we are willing to hazard ourselves for. Was het een wonder dat ik nooit wist wat ik wilde? Dat ik te horen kreeg: ja maar jij wilt nooit iets. Nee, want die vlam mocht nooit hoog genoeg oplaaien om te verlichten waar het mij werkelijk om ging.
Terwijl de boosheid je dat juist kan vertellen: waar het werkelijk om gaat.
But anger truly felt at its center is the essential living flame of being fully alive and fully here; it is a quality to be followed to its source, to be prized, to be tended, and an invitation to finding a way to bring that source fully into the world through making the mind clearer and more generous, the heart more compassionate and the body larger and strong enough to hold it. What we call anger on the surface only serves to define its true underlying quality by being a complete but absolute mirror-opposite of its true internal essence.