Beauty is the harvest of presence, the evanescent moment of seeing or hearing on the outside what already lives far inside us.
Schoonheid is de oogst van aanwezigheid, het vluchtige ogenblik waarin we buiten ons zien of horen wat al lang heel diep binnenin ons leeft.
Pas geleden hadden we een kunstwerkenchallenge op Facebook: plaats afbeeldingen van 10 van je favoriete kunstwerken, zonder commentaar.
Ik had de volgende: San Apollinare in Classe, het beeld Expansion van Paige Bradley in Brooklyn), het schilderij Jupiter en Io van Correggio,
de fresco's van San Lorenzo door Fra Angelico, Westraven keramiek, de Rothko Chapel in Houston, het aboriginal schilderij Waterhole door Sarrita King, Afternoon Sun, Lake Superior, door Lawren Harris, Paul Klee – Hauptwege und Nebenwege.
Hoewel heel verschillend, en qua beleving onvergelijkbaar – sommige in real life gezien en ervaren, andere alleen online opgedoken – geven ze me allemaal hetzelfde gevoel van ademloosheid. De adem stokt omdat het niet te bevatten is dat iets zó mooi kan zijn. Er hadden nog veel meer kunstwerken op die lijst gekund – bij allemaal heb ik blijvend dat gevoel van ver- en bewondering.
Wat David Whyte over schoonheid schrijft, gaat voor mijn gevoel meer over schoonheid in de natuur, van een mooi mensengezicht of –lijf tot een indrukwekkend landschap. Dan is dat moment inderdaad vluchtig. De mens kan heel lelijk kijken, het jubelende landschap heel somber lijken op een ander moment. Ik houd ontzettend van woestijnen, van kale bergen – zonder kerstkaartdennen - , van reuzenbomen, van de zee. Maar bij het woord schoonheid denk ik toch in de eerste plaats aan kunstwerken. En heb geen idee hoe dat te vertalen in een collage. Maar laten komen wat komt, ik ben benieuwd!
***
Hoewel ik houd van hele stille dingen – Rothko, Klee, Westraven – word ik jubelend blij van paars en turquoise en goud, van Neuschwanstein, kortom. Mijn innerlijke Sissi, een van mijn geheime ikken, komt nergens zó aan haar trekken. Zo koos ik de kleuren, ging op zoek naar Sissi, en dit werd het!
Oh... een innerlijke Sissi. Wat erg 😉 ik ook.
Heerlijk hè?
Ja, heerlijk. Trouwens door de Sissi films die ik al vrij jong zag ontdekte ik hoe mooi de Duitse taal is. Wist toen nog niet dat het zich afspeelde in Oostenrijk. Ik ben van 1960 en de film is van 1955 maar het werd toen iedere kerst herhaald. Wij kregen pas een TV in 1970 en vanaf toen heb ik tot ver in de dertig geen enkele kerstuitzending gemist. Kijk nu nog wel als partner moet werken. Trouwens wel blij dat ik geen uiterlijk Sissi hoef te zijn met dat strak ingesnoerde lijf waardoor ze nauwelijks adem kreeg. En later al die rare diëten en die focus op schoonheid bewaren. Wat dat betreft had ze prima in deze tijd gepast.