Als dit boek me ergens aan deed denken, dan aan Nei de Klap van Trinus Riemersma. Dat rondzwerven, die noodlottige sfeer, de ramp die uiteindelijk iedereen treft. Maar verder was het volslagen nieuw en origineel. Ik lees te weinig Nederlands, het is elke keer weer een schok als ik ontdek dat ook zó kan, zo rijk en zintuiglijk en fantasievol.
Ik schreef in de nieuwsbrief over het boek De kunst van het Schrijven van Kees 't Hart, die daarin verschil maakt tussen de 'stijl van de koning' en de 'stijl van de godin.' Daarbij staat de eerste voor een rechttoe rechtaan verhaal, met gezag verteld en maar voor één uitleg vatbaar. De stijl van de godin wijst de weg naar het onderaardse, het mystieke, het veel-zijdige. Je benadert de werkelijkheid niet door de feiten op te sommen, maar door je onder te (laten) dompelen in ervaringen.
De tweeling Titus en Brae (een woord in Titus' verzonnen taal, dat Broer betekent) worden in dit dystopische landschap als duivelskinderen gezien. (Qua godsdienstigheid moest ik denken aan The Handmaid's Tale.) Als ze huis en haard moeten verlaten, omdat een enorm zinkgat de wereld opslokt, moeten ze altijd uitkijken dat ze niet opvallen. Ze trekken westwaarts omdat ze zo graag de zee willen zien (go west young man, go west …).
Mensen houden zich in leven met landbouw en met het delven van aardbloed, een soort brandstof die voor van alles gebruikt kan worden, en die de wereld flink vervuilt. Wat het leven de moeite waard zou maken – kunst, boeken, muziek – is goddeloos dus verboden.
Wat je hoopt is dat ze de zee vinden en daar gelukkig zullen zijn. Maar dat is het verhaal van de koning. In het verhaal van de godin staat de zee voor veel meer, en dat beïnvloedt de broers heel verschillend. Niets is eenduidig in dit boek. Ik heb me zelfs afgevraagd óf er wel twee broers zijn. Misschien is het één persoon, in tweeën gehakt door de wrede wereld waarin hij is opgegroeid.
Dag 'Heldinne',
lees vaker dit blog, bij het zien van deze bespreking, dacht ik: als ze het boek nou maar 'mooi' vindt; om sommige passages moest ik nl. bijna huilen. En misschien houdt zij ook de mogelijkheid open dat er geen 2 broers zijn. Ja dus!!!!!
Ik vond het ook een prachtig boek...
Wat fijn om te horen! En ja, ik vond het schitterend en ontroerend. Heb Auke Hulst op twitter gevraagd of hij die laatste vraag wil beantwoorden, ben benieuwd of hij zal reageren.