Ik schreef er al over in de nieuwsbrief: hoe diverse mannelijke auteurs hun vrouwelijke personages neerzetten is om te huilen. Inmiddels heb ik op twitter het draadje met de voorbeelden teruggevonden.
Perrotta lust er ook wel pap van. Zijn hoofdpersoon, de 45-jarige lege-nester Eve Fletcher, is een onversneden MILF. Nu zoon Brendan naar de universiteit gaat, kan zij los. Porno kijken, lesbische zoenen uitwisselen, een triootje met dat meisje en een oud-klasgenoot van Brendan, Perrotta's kwijl (of ander lichaamsvocht) loopt nog net niet van de bladzijden.
Ze heeft het er wel moeilijk mee, hoor, want ze is immers een keurige mevroj.
Die wel halfnaakt de telefoon opneemt omdat ze het bovenstukje van haar pyjama niet kan vinden. Die wel een beetje verliefd wordt op een jonge medewerkster bij de bejaardensoos en haar ontzettend gaat zoenen. Wat is het toch met mannen en lesbo's? Amanda is trouwens niet lesbisch maar bi, maar natuurlijk let ook zij alleen maar op borsten. She was distracted by the woman's breasts, which were small and pert, with optimistic upturned nipples. (p77) (Proud little cheerleader boobs, heten ze even later ook nog.)
Amanda en Eve gaan een keer een wijntje doen (ondergeschikte en cheffin) en het gesprek gaat ook meteen over seks. Eve vindt een jongen op haar cursus leuk, en Amanda zegt meteen: It's like a porn fantasy come true.
Dan hebben we nog de activistische Amber. Brendan wordt verliefd op haar, en zij, ondanks al haar feminisme valt altijd op foute mannen: all of them hard-drinking guys with buff, hairless chests, marinated in privilige, unable to see beyond their own dicks. Och, wat heeft de Perrottaman een rijkgevulde fantasie! En een grote zak vol cliché's ook! En gaande het boek vergeet hij ook dat hij in Eve's vertelperspectief zou blijven, zo hijgerig kijkt hij mee naar haar MILF-porno-filmpjes. [she watched …] Tranny Seduces MILF three times in a row, despite the fact that the characters were speaking Portuguese with no subtitles, though in Eve's defense, they weren't saying much besides Oy! and Deus!
De stijl is matig, onorigineel en met een boel head-hopping, de personages zijn stuk voor stuk stomvervelend, en het einde is helemaal dat je bek ervan openvalt. Mrs. Fletcher in een geel japonnetje op het gazon, waar ze gaat trouwen met de loodgieter van de bejaardensoos, en de volslagen mislukte Brendan mag aan het werk in zijn bedrijf.
Toen die keer dat ze bijna naar bed zou met die oud-klasgenoot voelde het haar toch een beetje te tawdry and demeaning. Dat gaf precies weer wat ik voelde bij het lezen van dit boek.
(Gelukkig vond Frija het heerlijk liggen.)
PS ik ben het ook erg eens met deze recensie op Goodreads.
