Rumer Godden – In this house of Brede

Wat is Rumer Godden toch een wonderlijke schrijfster. Dit is het derde boek (1, 2) dat ik van haar lees, en ze doet werkelijk alles wat God verboden heeft. De god van de schrijfregeltjes dan. Niks ankeren, niks duidelijk vertelperspectief, niks een of twee hoofdpersonen om mee mee te leven, niks duidelijke tijdlijn … en dat is precies wat dit verhaal nodig heeft om zo te werken als het doet.

In This House of Brede geeft een beeld van het leven in een Benedictijns nonnenklooster van begin jaren vijftig tot eind jaren zestig. Nee, dat het een beeld geeft is niet goed geformuleerd. Het neemt je mee, het dompelt je onder. Net zoals de nonnen ieder jaar hetzelfde rad van hoogtijdagen volgen, net zoals de nonnen samen leven, elkaar liefhebbend zonder ooit één speciaal iemand lief te hebben, zo leef je als lezer dat leven met hen mee.

Er zijn wel wat belangrijke plot-punten: het geldgebrek in het klooster, het gezamenlijk bidden voor een doodzieke jonge vrouw, de kunstenaar die de kerk komt verfraaien met beeldhouwwerk, de novicen uit Japan, het wetenschappelijk werk van de een, het zingen van de ander, van weer een ander de weefkunst … maar het rad draait door.

Als er al een hoofdpersoon is, dan is dat Philippa Talbot met wie het boek begint en eindigt, een laat geroepene, weduwe, wier levensgeschiedenis heel lang het zijn van een goede kloosterzuster in de weg zit. Maar ze is een van de velen, het wordt ons bijna niet toegestaan in haar speciaal geïnteresseerd te zijn.

Ik heb ervan genoten, en me weer eens verbaasd over wat voor manieren van schrijven er allemaal mogelijk zijn.