(auto)-immuun

Het hebben van kritiek op iemand is voor mij nooit veilig geweest. Thuis kreeg ik regelmatig het verwijt dat ik 'zo kritisch' was. Terwijl paps zelf natuurlijk gewoon de hele familie- en vriendenkring mocht afkraken. Ik was negentien toen ik voor het eerst voor mezelf opkwam, en dat met angst, beven en tranen. Ik luister altijd met jaloerse verbazing naar mensen die gewoon tegen hun ouders durven zeggen 'doe niet zo raar' of 'nee, daar klopt helemaal niks van.'
Het blijft een doorgaande lijn in mijn leven. Kritiek inslikken want anders …
Wat een verrukking was het om in mijn Trouw-columns eindelijk te mogen en durven schrijven wat ík vond. En bijval te krijgen! Ik kan nu ook nog zó blij zijn met bijval op Twitter, Facebook of mijn blog. Ik ben niet gek of ondankbaar of te kritisch.

Nu is het alleen nog de kunst om dat aan mijn lichaam te vertellen. Want ik kom er steeds meer achter dat ik niet alleen een auto-immuunziekte héb, maar er ook een bén. Onterechte aanvallen van op hun pik getrapte ego's leiden bij mij nog altijd tot angst, beven en tranen. (Niet zo handig als je het scheldbericht ontvangt net voor de dokter je bloeddruk gaat meten.)

Toen ik net op de plee zat, en het blaadje van vandaag op de scheurkalender "365 dingen die je als boekenlezer moet weten" las, zag ik dat daar een fikse fout op stond (niet de eerste ook, trouwens). De roman De Tijgerkat zou pas in 2012 in het Nederlands vertaald zijn. Ik wist toch zeker dat ik hem had gelezen toen ik nog op de biep werkte (voor 1990 dus). Even googelen en de eerste vertaling bleek van 1959!
Ik heb het even doorgegeven aan Lidewijde Paris. En betrapte me erop dat mijn hart begon te bonken en mijn hoofd gloeide.

Nog altijd niet veilig.
Iemand een goeie therapie in de aanrading?

Dit bericht is geplaatst in autobio met de tags . Bookmark de permalink.

6 Reacties op (auto)-immuun

  1. Ferrara schreef:

    Oei, dat lijkt me een valkuil voor een schrijfcoach of heb je er in die hoedanigheid minder last van. Ik herinner me wel je zinnetje "Juf zegt", als een soort aanloop. En op CX vond ik je doorgaans mild gestemd. Er is toch niets mis met iemand op een fout te wijzen zoals die op de kalender. Dat is iets anders dan kritisch commentaar leveren, maar daar kun je als ontvanger beter van worden. Onterechte aanvallen en scheldberichten zijn van een andere orde daar zijn maar weinig mensen tegen bestand. Je laat hier zien dat een en ander diep geworteld zit dankzij je opvoeding, maar dat is geen nieuws voor je. Misschien weet Joke raad.
    Ik ben nog altijd blij met de Trouwontmoetingen en je commentaren!

  2. Joke schreef:

    Ik denk niet dat Ferrara mij bedoelt 😉
    Maar ik heb wel een advies: het gaat helemaal niet om de therapie, maar om de therapeut(e): iemand met een warme belangstelling voor wie jij bent, bij wie jij je zo veilig voelt dat je je bij hem of haar durft open te stellen. Maar ja, het valt niet mee om zo iemand te vinden!

  3. Hella schreef:

    De reactie van Lidewijde: https://twitter.com/LidewijdeParis/status/964782942500347904
    En ik weet ook niet zeker welke Joke Ferrara bedoelde!
    Maar dank voor jullie lieve woorden dames.

  4. Kim schreef:

    een vriendin van me leest momenteel dit boek: https://www.goodreads.com/book/show/9593379-coping-with-trauma-related-dissociation. ik heb haar er nog niet over gehoord maar ze is redelijk kritisch/selectief in wat ze leest over dit onderwerp (ze dealt met ptsd). misschien heb je er iets aan. (als je het niet al kent.)

    ik herken die hartkloppingen, dat gloeiende hoofd. ik weet niet wat te zeggen. de gebruikelijke tips ben je vast al eens tegengekomen. ik probeer zelf 'gewoon' te bedenken dat dit nu eenmaal iets is dat ik zie of ruik of voel of bedenk; mijn zintuigen/hersens vertellen mij dit. een paar keer diep ademhalen en 'binnen' blijven: niet naar buiten zweven. meestal helpt dit. soms verstijf ik en klap ik dicht. het is inderdaad een proces en ik weet niet of het mogelijk is er de baas over te worden.

    • Kim schreef:

      (dat bedoel ik overigens niet pessimistisch; ik denk simpelweg dat het iets zeer hardnekkigs is en dat het veel tijd kost om er mee om te leren gaan.)

      (gloeiend hoofd haha.)

      • Hella schreef:

        Hardnekkig is het zeker, en het helpt inderdaad wel om te bedenken 'oja ik doe het weer' maar ik hoop het ooit wel de baas te worden ...

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *