Phyllis Richardson House of Fiction

Ik heb nu toch zo'n vreemd boek gelezen! En het had zoveel beter gekund. Het is uitgegeven bij Unbound, dat is een soort van uitgeverscollectief waarbij je zelf voor funding moet zorgen. Ik heb er al eerder een boek van gelezen waar ik niet zo enthousiast over was. Ik vond in dit boek ook een paar zinnen die totaal niet liepen, dat je denkt: is hier wel geredigeerd?

Het idee op zich is leuk. De Engelse literatuur barst van de mooie landhuizen (Manderley, Brideshead, om er maar een paar te noemen). Zijn die op echt bestaande huizen gebaseerd? Welke functie vervulde het landhuis door de eeuwen heen in de Britse literatuur (en in het echte leven)? We beginnen met Tristram Shandy, we eindigen met Ballard en Barnes, en daartussenin Jane Austen, de Brontë's, Evelyn Waugh, E.M. Forster, Henry James, John Galsworthy, Virginia Woolf, Daphne du Maurier enz. enz.

Richardson vertelt van alle besproken romans uitgebreid de plot na, inclusief afloop, zodat je die boeken alvast niet meer hoeft te lezen. Niks aan voor degenen die anders wel geïnspireerd konden worden, en niks aan voor degenen die de romans al kennen.

Maar waar ik me veel meer aan ergerde, was haar aanname dat schrijvers alleen maar over zaken kunnen schrijven die ze in het echt hebben gezien. Ze gaat dus na in welk landhuis ze kunnen zijn geweest, en concludeert daaruit dat het daar 'dus' op gebaseerd is. Soms is dat ook waar, dan bestaan er brieven of dagboeken van de auteur waaruit dat blijkt. Maar het wordt in veel gevallen veel te stellig aangenomen dat de schrijversverbeelding echt zo één op één werkt.

Als ik bij mezelf naga waar het huis van de oma in Brandsporen op gebaseerd is, dan is dat een amalgaam van bijeengesprokkelde details. De keuken van een tante, de gang van een andere tante, het plaatsje achter het huis van opa en oma, de zolder van het oude huis van schoonmama en ga zo maar door. Als schrijver sla je alles wat je in je leven gezien hebt op, en daaruit maak je iets totaal nieuws.

Veel interessanter vond ik de ontwikkeling die er aan het eind van de rit in bleek te zitten, hoe je aan de hand van de veranderende kijk op het landhuis en die hele cultuur een sociologische verandering kon waarnemen. En ook hoe in de afzonderlijke romans het huis een weerspiegeling was van thema en karakter. Dat kwam allemaal veel te weinig aan bod. Een gemiste kans, en volgens mij heeft dat dan toch met zo'n soort uitgever te maken.

Dit bericht is geplaatst in recensies, schrijven met de tags , . Bookmark de permalink.

3 Reacties op Phyllis Richardson House of Fiction

  1. lethe schreef:

    Unbound lijkt maar één treetje hoger te staan dan self-published auteurs. Editors worden wel genoemd, maar misschien hebben ze niet veel inbreng, of misschien zijn ze niet zo goed.

    Richardson vertelt van alle besproken romans uitgebreid de plot na, inclusief afloop, zodat je die boeken alvast niet meer hoeft te lezen. Niks aan voor degenen die anders wel geïnspireerd konden worden, en niks aan voor degenen die de romans al kennen.

    Maar wat een time-saver!! Geweldig! Heb je nou geen spijt van de romans die je al gelezen had? 😀

  2. lethe schreef:

    (Ik had een breed lachende smiley toegevoegd aan die laatste zin, maar die is niet doorgekomen.)

    • Hella schreef:

      Raar, op mijn dashboard zie ik hem wel, maar 'gewoon' inderdaad niet. Maar dat je het als grap bedoelde had ik wel door hoor ;-).
      Veel van de boeken had ik trouwens niet gelezen, die hele Jane Austen en Dickens enzo zeggen me niet veel. Het boek van Julian Barnes (Metroland) heb ik op het lijstje gezet en de plotbeschrijving overgeslagen.

Laat een antwoord achter aan lethe Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *