van de schoonheid en de troost

Er kwam weer eens een afbeelding voorbij die me raakte. Een simpele zwart-wit-foto van een passiebloem in knop, gemaakt door Karl Blossfeld, in het begin van de vorige eeuw. De naam van de fotograaf zei me niets, ik vond een leerzaam artikel over een tentoonstelling van zijn werk.
Maar dat zegt niets over waarom deze specifieke foto juist mij zo raakte.
Dat heeft alles te maken met de kwaliteit van de foto. Standpunt, scherptediepte, compositie en belichting werken allemaal samen om van deze simpele bloemknop een geheimzinnig wonder te maken. Het is of de kleurrijke pracht van de bloeiende passiebloem samengebald ligt in deze vastbesloten doornerfde blaadjes, of de fotograaf precies op het juiste moment heeft afgedrukt. Het moment waarop alles anders wordt. Het moment waarop het verhaal begint.
Ik bedenk opeens dat ik ook een foto van een passiebloemknop heb gemaakt, hier op het balkon. Wat maakt die foto tot een kiekje, en de foto van Blossfeld een kunstwerk? Komt dat alleen van de kleur? Is het de afdruktechniek (zilvergelatine)? Of is het toch de persoonlijkheid van de fotograaf, de diepe en eerbiedige aandacht voor het object? Mijn blik hecht zich aan de aderen in de blaadjes, aan die naar elkaar toegebogen puntjes.
Wat is het mooi om iets mooi te vinden.