Ik kende Coney Island van de colleges van Van Leeuwen en uit het boek Delirious New York, dat begint met een lang hoofdstuk over Coney Island, als de proeftuin voor de hele moderne manier van Amerikaans leven die eruit zal ontstaan. Het hield het midden tussen Las Vegas (met ook Venetiaanse grachtjes) en een wereldtentoonstelling (zo waren er onder andere hypermoderne couveuses te zien), tussen een pretpark met levensgevaarlijke attracties en een circus met wilde dieren en lilliputters. Toen we in New York waren, wilde ik er dan ook beslist naartoe. Ik wist wel dat er niet veel van over was, maar dat het zó'n armoedige boel zou zijn, had ik toch niet verwacht.
Toen ik afgelopen week The Red Garden besprak en wilde vertellen over die roman die in New York speelde, was ik daar even de titel van vergeten (The Story Sisters). Ik googelde dus Alice Hoffman – novel – New York, en kwam The Museum of Extraordinary Things tegen. Een roman over (onder andere) Coney Island! En wat voor eentje!
Het verhaal leest als een eind-negentiende-eeuwse romance. In een fraai staaltje vlechtplot krijgen we om en om een hoofdstuk over Coralie Sardie en Eddie (geboren Ezekiel Cohen). Coralie's vader, de Professor, beheert het Museum van Rariteiten, waarin mensen met ongewone uiterlijke kenmerken tentoongesteld worden, en verder griezelige specimens van allerlei natuurwonderen op sterk water. Het museum wordt bedreigd door de opkomst van Dreamland, het grote lunapark op Coney Island, dus hij moet steeds raardere dingen verzinnen om nog klanten te lokken. Dochter Coralie wordt daarbij, tegen haar zin, ook ingezet.
Eddie is in Amerika gekomen met zijn vader, ze zijn na een pogrom waarbij hun moeder verbrand is, gevlucht uit Oekraïene. Via allerlei baantjes en duistere activiteiten ontpopt hij zich tot fotograaf.
Uiteindelijk worden hun levens samengeweven, maar het verhaal is zoveel meer dan dat! Het beschrijft de wording van New York. Hoe de stad steeds meer de wildernis opslokt. Hoe een grote brand in een naaiatelier waarbij honderden jonge mensen de dood vonden (denk aan wat er nog niet zo lang geleden in India gebeurde) ervoor zorgde dat arbeiders eindelijk rechten kregen. Hoe Coney Island in die tijd (we schrijven 1911) hoop op vooruitgang betekende, en hoe die in de as werd gelegd.
De roman is een monument voor liefde en gelijkwaardigheid, sprookjesachtig mooi beschreven.
Een geweldig boek. Ik heb er enorm van genoten.
Ik zag zeker de gelijkenis met 911, tijdens het lezen van de brand in 1911. Merkwaardige toevalligheid.
Het enige wat ik bijzonder vond was dat Eddie tijdens de brand zoveel glasplaten bij zich had, om de beelden vast te leggen. Die dingen wegen nog al wat. En dan dat kettinkje kunnen fotograferen ... Inzoomen was nog niet goed te doen.
Verder een absolute aanrader.
De rolfilm was inmiddels wel uitgevonden, maar hij had nog een oude camera hè, met hele grote platen. Zullen wel speciale koffertjes voor geweest zijn.