Ray Bradbury – Fahrenheit 451

Ik las Fahrenheit 451 als e-book, het had 431 bladzijden (ik heb het lettertype altijd lekker groot staan) dus toen ik op bladzij 280 was verwachtte ik nog heel veel avonturen. Maar het was afgelopen! De rest was theorie en nabeschouwing (het was de 60th anniversary edition).
Ik weet niet of het alleen daardoor kwam dat ik zo schrok van de abrupte afloop. Voor mijn gevoel was het verhaal nog lang niet af. In Heldenreistermen: Montag had de Vuurproef doorstaan, had zijn feestje gevierd met de Bondgenoten, maar de Weg Terug moest nog beginnen!
Natuurlijk kun je daartegen inbrengen dat de Vuurproef al eerder was geweest, en dat de Weg Terug naar zijn eigen menselijkheid al lang was ingezet, maar toch … ik vond het onbevredigend.
Het boek stond al jaren op mijn lijstje. Bradbury's boek over schrijven (Zen in the Art of Writing, besproken in de nieuwsbrief van april 2014) vond ik fantastisch, één en al tegeltje, zo iemand moet dan ook een roman schrijven waar ik zonder voorbehoud 5 sterren aan kan geven. En tijdens het lezen had ik ook werkelijk dat gevoel. Het is zo beeldend en zintuiglijk geschreven, er staan zoveel briljante zinnen in, er wordt zoveel wijsheid verkondigd.
Het is enorm voorspellend in de manier waarop het een maatschappij schetst waarin er alles aan gedaan wordt om mensen af te houden van zelfstandig nadenken. TV en muziek tetteren de hele dag, het enige vermaak daarnaast is keihard rondrazen in auto's.
Guy Montag is een brandman. Brand weren is niet langer de opdracht, brand stichten is zijn taak. Boeken verbranden, huizen verbranden van boeklezers, desnoods met de lezers erbij. In een prachtig staaltje Fake News wordt beweerd dat dit al sinds 1790, ten tijde van Benjamin Franklin, de taak van de brandman is geweest. Het leven speelt zich alleen nog af in het hier en nu (en opeens werd ik toch weer een beetje beducht van de mindfulness die me ook zoveel goeds brengt). Mensen worden vol informatie gepropt, zo vol dat er geen ruimte meer is om nog na te denken terwijl ze tegelijk het gevoel hebben helemaal op de hoogte te zijn. Kinderen gaan steeds vroeger naar school, zodat ouders niet de kans krijgen ze te verpesten.
Kortom: een visionair boek. En misschien was dat visioen zo erg, zo dichtbij, dat ik het gewoon niet verdroeg om achter te blijven met een stad in puin, en alleen een paar mensen die gezamenlijk de terugweg ondernemen. Salva me!