Rumer Godden – The Battle of the Villa Fiorita

Er kwam op twitter een enthousiaste bespreking voorbij van The Battle of the Villa Fiorita van Rumer Godden. En ik dacht: Rumer Godden, ik ken de naam, maar waarvan ook weer … Midden in de nacht kwam er zomaar een titel in mijn hoofd: de zomer van de reine claudes. Waar vandaan? Stond het vroeger bij mijn moeder in de kast? Al googelend kwam ik ook langs Black Narcissus, en ik herinnerde me héél vaag de film (hoewel het goed mogelijk is dat ik in de war ben met The Nun's Story).
Nu heb ik the Villa Fiorita uit, en wil ik alles van haar lezen. Zo wonderlijk!

Het begint een beetje Enid Blyton-achtig, qua sfeer en qua toon. Twee Engelse kinderen gaan stiekem niet naar hun respectievelijke kostscholen, maar nemen in plaats daarvan de trein naar Italië, op weg naar hun moeder die ervandoor is met een filmregisseur. Hun vader is iets hoogs in de geheime dienst, en vaak lang van huis. Hun moeder hield het huishouden gaande, en het landhuis met grote tuin in het dorp waar ze woonden, tot er een filmcrew neerstreek en de ontmoeting met Roberto alles veranderde. Het doel van de kinderen, Hugh (14) en Caddie (11) is om moeder terug op het rechte pad te brengen.

Wat het boek zo bijzonder maakt, is niet de plot, maar de vertelstijl. Godden breekt met álle wetten. Ze wisselt van de ene op de andere zin van vertelperspectief, ze wipt van verleden naar heden naar toekomst, ze geeft als verteller commentaar …
Het is alsof zij in een grote leunstoel zit, terwijl de personages zich om haar heen verdringen om hun versie van het verhaal te vertellen. De verteller schrijft zo snel ze kan mee, noteert ook het commentaar van de personages daarop, herinnert zich wat de personages er veel later nog over zeiden … "… would Fanny say afterwards …" "… but it was not like that, she could have cried …"
Dit geeft het verhaal een vaart en een levendigheid die helemaal passen bij de omgeving van de Villa aan het Gardameer, met druk kwetterende Italianen, snel veranderend licht, weelderige tuin, geuren van bloemen en maaltijden, alles totaal anders dan het gezapige en voorspelbare Engelse bestaan dat de familie Clavering tot dan toe leidde.
Ik ben heel benieuwd naar haar andere boeken. Misschien begin ik wel met die reine claudes.

Dit bericht is geplaatst in recensies met de tags , . Bookmark de permalink.

9 Reacties op Rumer Godden – The Battle of the Villa Fiorita

  1. Bettina Grissen schreef:

    Ik ken van haar alleen In this house of Bede (vertaald als Vrouwenklooster), maar volgens mij is zij een schrijfster waarbij nog wel wat te ontdekken valt. Ik ga nu iig op zoek naar Black Narcissus! (en daar had ik nog nog nooit van gehoord, dus altijd leuk).

    Groetjes,

    PS In this house of Bede is ook verfilmd met de altijd geweldige Diana Rigg, maar de film zelf is prut, ze hebben het hele verhaal veranderd, zo stom.

  2. lethe schreef:

    Volgens haar bio op Goodreads heeft ze 60 boeken op haar naam staan, dus je kunt nog even vooruit. Daar zitten wel veel kinderboeken bij, ben je daar ook in geïnteresseerd?

    Als kind heb ik ooit een boekje van de schoolbibliotheek geleend waar ik helemaal weg van was, maar het enige wat ik me als volwassene herinnerde, was dat het waarschijnlijk Het poppenhuis heette, dat het huis een roze en een blauwe kamer had, en dat er ook een gemene pop in voorkwam.
    Ik heb jaren tevergeefs naar het boekje gezocht, tot ik bij toeval in een oude Puffin-catalogus op de titel Tottie: the Story of a Dolls' House stuitte. De naam Tottie opende een luikje in mijn geheugen. De schrijfster heette Rumer Godden, niet gek dat ik die naam niet onthouden had.
    De Centrale Bibliotheek bleek de Nederlandse vertaling in de Museumcollectie te hebben staan, wat betekende dat die niet geleend kon worden, maar wel ingezien. Dus op een middag heb ik het daar zitten lezen. Het was inderdaad heel mooi, maar er kwam ook een gruwelijke scène in voor die ik als volwassene nogal schokkend vond. Kinderen zijn toch een stuk ongevoeliger op dat punt, geloof ik.
    Inmiddels heb ik al weer jaren een Engelse editie in mijn kast staan.

    Een ander kinderboek dat ik van haar heb gelezen is The Diddakoi, over een zigeunermeisje. Dit is zo'n boek dat ik als kind waarschijnlijk prachtig had gevonden, maar als volwassene vond ik het wat minder (3 sterren).

    Verder heb ik The Greengage Summer gelezen (jouw reine claudes). Geen kinderboek, maar een (semi-)autobiografische coming-of-age-roman.
    Heel goed geschreven, maar het boek sprak me niet echt aan, daarvoor stonden de personages en gebeurtenissen te ver van me af (3 sterren).
    Als ik jouw bespreking van The Battle of the Villa Fiorita zo lees, denk ik wel dat jij dit een mooi boek zult vinden.

  3. lethe schreef:

    Is de plot van The Battle of the Villa Fiorita trouwens gebaseerd op Ingrid Bergman die een verhouding kreeg met Roberto Rossellini terwijl ze allebei getrouwd waren?

    • Hella schreef:

      Ze is er in het voorwoord een beetje vaag over, de naam van Roberto was in elk geval toeval schrijft ze, maar ze had het drama wel min of meer van nabij meegemaakt in Beverly Hills. Maar de hoofdpersoon in het boek is een gewone Engelse huisvrouw, geen filmster.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *