Liz Moore – The Unseen World

Ik werd zo naar wakker dat ik na het ontbijt maar weer in bed ben gekropen. Geen straf, want heerlijk verder lezen in The Unseen World, dat echt zo'n boek is om zoveel mogelijk achter elkaar uit te lezen, omdat je dan het best meekrijgt hoe doorwrocht het in elkaar zit.
Ik kreeg de tip van Joke, en zij schreef een mooie bespreking, dus lees die nu eerst even, dan weet je waar het boek over gaat.

Het is niet alleen de spannende speurtocht naar het ware verleden van David Sibelius, en de impact daarvan op zijn dochter Ada waardoor het boek me zo pakt. Wel deels: Ada is een aandoenlijke hoofdpersoon met wie ik erg meeleef, en ook de mensen om haar heen gaan werkelijk leven. Het zijn ook de vele details waarmee Moore me onderdompelt. Op een gegeven moment denk ik: zijn het niet wat véél details? Wordt het niet nodeloos lang zo? De schrijfjuf wil dat alles een functie heeft. En ze wordt aan het eind op haar wenken bediend: al die details hadden een voor de plot onmisbare functie. Wat fantastisch.

De schrijfjuf vroeg zich ook af en toe af wat de vertelsituatie was. Er was een alwetende verteller die kon switchen van de jaren '80 naar het jaar 2009, en terug naar de jaren '20 en '30. Dat accepteer je als lezer, dat is een soort contract dat de schrijver met de lezer sluit: zo zijn de regels van dit verhaal. Maar hoe ver staat deze verteller af van het verhaal? Wanneer vertelt hij het? Op een gegeven moment staat er zo'n zinnetje "Computer-animated people, in 2009, still looked stilted and bizarre." Ik denk bij mezelf: is dat in die 7 jaar dan zo enorm verbeterd? (Ervan uitgaand dat de verteller in het jaar van uitgave van het boek leeft.) Wacht maar af, schrijfjuf …

Dit is een boek om jaloers op te zijn. Waarin vorm en inhoud precies met elkaar kloppen, terwijl het toch geen steriele puzzel is met clichépersonages als pionnen.
Ik denk terug aan Ithaca en weet opeens het juiste woord voor zovéél van die drie-sterrenboeken die met ronkende superlatieven moeten worden aangeprezen: gemakzuchtig. Heel Ithaca wordt bevolkt door cliché-personages met cliché-problemen in een cliché-setting. De schrijver heeft totaal geen moeite gedaan om er iets bijzonders van te maken, om de diepte op te zoeken. Hij heeft Zielig verward met Zielvol.
Ik google nog even wat recensies, en zie nergens "unbelievably poignant" en "fiercely emotional" of termen van gelijke strekking. Ik weet nu dat je die niet moet vertrouwen. Goede wijn behoeft geen krans. Maar wel vijf sterren!