Ik begon weer eens aan mezelf te twijfelen. Ik had Ithaca uit, en zocht wat recensies op. De loftuitingen buitelden: "ferociously funny" en "unbelievably poignant" en "fiercely emotional," er moest wel iets mis zijn met mij dat ik daar zo lauw op reageerde. Hoe kan een halve wees in een achtergebleven Iers dorp die zichzelf snijdt met scheermesjes en glasscherven je nu koud laten?
Eigenlijk heb ik daar geen antwoord op. Het was zo cliché, zo dertien-in-een-dozijn, zo been-there-done-that.
Het lijkt ook wel of het vaak mannelijke auteurs zijn die mij niet weten te raken ook al doen ze nog zo hun gevoelige best.
Affijn, in mijn korte oudheid-frenzy (1, 2) had ik ook dat kleine boekje van Ali Smith besteld, The Story of Antigone. Het maakt deel uit van de serie Save the Story, waarin oude verhalen voor kinderen herteld worden. Ik las het gisteravond, en opeens wist ik: het ligt niet aan mij! Het ligt aan de schrijvers!
Want wat raakte mij dit!
Ali Smith (van wie ik eerder het raadselachtige Autumn besprak) kiest als perspectiefpersonage een kraai. Een kraai die mensen "the still-alive" noemt. Want doden hebben haar voorkeur, want voedsel. Deze kraai heeft alles wel voorbij zien komen in Thebe, ze heeft haar nest op een van de zeven poorten, ze kent de prinsessen Antigone en Ismene. Het is de dag na de strijd waarin Polynices en Eteocles elkaar hebben gedood, en de nieuwe koning Creon verbiedt de begrafenis van Polynices.
Het is een tragedie, maar de vertelstem van de nuchtere kraai maakt het een wrange mengeling van droefheid en humor. Ze legt het een en ander uit aan een jong hondje.
"Because, listen, this Oedipus," she went on, "he'd been cursed at birth, and the curse was that he'd kill his father and marry his mother."
The dog shrugged.
"I know," the crow said. "Makes no difference to me either. But it's the kind of rubbish that preoccupies the still-alives. Scandal. Fate. Gods. Curses. They wear them like clothes. It's because they've no feathers. Or fur."
En de illustraties van Laura Paleoletti treffen precies de juiste toon.
Het boek eindigt met een vraaggesprek tussen de kraai en Ali Smith. Het feit dat het verhaal van Antigone al zo lang verteld blijft worden, suggereert dat we dit verhaal nodig hebben, zegt Ali, "[…] that it might be one of the ways that we make life and death meaningful."
