Megan Hunter – The end we start from

Ik ken een schilderes die in een bepaalde fase uitprobeerde met welk minimum aan lijntjes en kleur ze toch een heel landschap kon suggereren.
Dat is wat Hunter in dit boek ook probeert te doen. Er is een ramp gebeurd, heel Londen en half Engeland staan onder water, en de ik-persoon, haar man R en pasgeboren zoontje Z vluchten naar het noorden, waar R's ouders wonen. Eerst lijkt het daar veilig, maar het voedsel raakt op, ze vluchten verder, Z wordt ziek, ze moeten medische hulp hebben en belanden in een vluchtelingenkamp.

Zo op het oog een 'normale' dystopie, ware het niet dat het verhaal is opgeschreven in korte alinea's – soms één zin, soms een paar – met witregels ertussen. Overgangen in tijd worden met sterretjes aangegeven, en soms staan er tussen de reguliere zinnen in cursief een soort citaten uit diverse scheppingsmythes. Als om aan te geven dat met het einde van een wereld er ook een nieuwe wereld begint.
Hunter is dichter, dit is haar eerste roman. Hij hangt qua stijl tussen poëzie en proza, en soms zijn de zinnen poëtisch prachtig. Soms zijn ze ook te ongrijpbaar voor een roman.
Ik ben er voor mezelf nog niet uit wat ik vind van zo'n experiment. Als schrijver kan ik me voorstellen dat het de moeite waard is om te proberen. Ik vraag me ook af hoe je dan te werk gaat: verzin je eerst alle scènes en schrijf je dan de essentie op, zoals je een droom in steekwoorden noteert zodra je wakker bent?
Maar belangrijker: mag de vorm voorrang nemen op de inhoud? Wel als de vorm de inhoud verhevigt. Dat zou je hier kunnen beweren. De korte, hevige zinnen geven aan wat er nog binnenkomt als het leven je zo uit handen gespoeld wordt.

Tegen het einde van het boek schoot me opeens te binnen dat ik eerder een boek heb gelezen dat uit korte fragmenten bestaat, iets minder kort dan deze, maar toch: Dept. of Speculation, van Jenny Offill. Ook daar een naamloze ik-persoon, de geboorte van een kind, andere personages met initialen aangeduid.
Jammergenoeg heb ik daar geen uitgebreide bespreking van gemaakt. Wel herinner ik me dat ik ervan onder de indruk was. Op de een of andere manier scheen de schrijver – of de hoofdpersoon – meer bagage te hebben. Want dat is noodzakelijk bij weglaten: er moet wel de suggestie zijn van een top van een ijsberg, niet alleen een top. En ik ben het nog steeds niet met mezelf eens of dat bij The End We Start From zo is. Het verschijnt over een paar dagen, maar eens zien wat de officiële recensenten ervan vinden.