Gisteravond las ik Arabella de Hemelkat (ik moest het vanmorgen zelf toevoegen op Goodreads), een snoezig en grappig getekend prentenboekje over poes Arabella, die acht jaar na haar overlijden haar vrouwtje opzoekt vanuit de kattenhemel. Alleen Hogere Wezens (katten dus) kunnen haar zien, het vrouwtje bespeurt wel af en toe haar aanwezigheid, zoals ik nu nog steeds Pjotr vanuit mijn ooghoek zie.
Acht jaar! Dat is best lang om geen nieuwe kat te nemen. Ik weet nog niet wat ik wil. Ik ga er nu maar vanuit dat Pjotr dat voor mij gaat regelen op het moment dat ik er klaar voor ben.
Arabella
Dit bericht is geplaatst in recensies met de tags arabella de hemelkat, pjotr. Bookmark de permalink.
Mooi zo'n troostrijk boekje! Ik vind het zelf in toenemende mate toch wel een behoorlijke verantwoordelijkheid, vooral als ze wat gaan mankeren. Maar als je, zoals jij, veel thuis bent, is het ook wel heel fijn om zo'n maatje te hebben!
Ik weet wel zeker dat je het wel merkt als er ergens een nieuw maatje op je wacht!