heksen

Ik lees momenteel The Wave in the Mind van Ursula K. LeGuin, prachtige en uiteenlopende essays over vanalles wat met schrijven en lezen te maken heeft. Het hoofdstuk dat ik gister las heet The Wilderness Within, het gaat onder andere over waardoor je als schrijver wordt beïnvloed, en of dat erg is. En dat je vaak helemaal niet meer weet waardoor je beïnvloed bent. Bijvoorbeeld door de verhalen die je hebt meegekregen voor je zelf lezen kon, en de hele orale traditie die aan jouw bestaan vooraf ging.
Sprookjes, noemt ze vervolgens.
En daar sprong in mijn hoofd een luikje open. Mijn grote blauwe sprookjesboek. Ik heb het niet bewaard, en ik weet ook waarom. En toch vind ik het nu jammer. Maar ik vond de plaatjes zo verschrikkelijk eng. Mooi, dat ook, beeldige prinsessen met hoog opgemaakte pruiken, maar ook doodenge heksen. Er hing voor mij iets kwaadaardigs om dat boek.
Ik heb een dia waarop mijn moeder eruit voorleest, ik in mijn rode flanellen pyjama met het witte kanten kraagje (die herinner ik me ook nog, net als de andere die geel was met allemaal kleine speelgoedjes erop), en je ziet het aan mijn gezicht.

Heel toevallig staat het boek op Marktplaats, met een aantal van de afbeeldingen erbij.