Ik heb nog zitten nadenken over de foto die ik gister plaatste, het is een dia uit 1965, aan het bloesje en mijn bruine armen te zien in de zomer gemaakt, toen was ik dus zeven, aan het eind van de eerste klas. Las ik toen al zulke dikke boeken? Wat is het voor boek, staan er wel plaatjes in?
Ik geloof wel dat ik al een beetje kon lezen voor ik naar de grote school ging, kan me tenminste niet herinneren dat er een wereld openging. Wat was het altijd een crime, lezen op school, dat is later wel verbeterd met niveaulezen en leesmoeders.
Op mijn zevende verjaardag kreeg ik van opa en oma een heel groot, dik boek: Het Boek van Jan-Willem (Anne de Vries, 1951). Ik heb het niet bewaard, ik weet niet meer of het leuk was. Maar een tijd later kregen we op school een nieuw leesboekje, altijd een bron van vreugde. Tot ik de titel zag: het boek van Jan-Willem, deel 1. Als een dorre woestenij strekten de komende maanden zich voor mij uit. Vier leesboekjes in het vooruitzicht die ik allemaal al gelezen had!
jan-willem
Dit bericht is geplaatst in lees- en biepherinneringen. Bookmark de permalink.
Misschien was het een sprookjesboek? Jan Willem kan het niet geweest zijn, dat is maar 172 pagina's.
Nee, het was echt Jan-Willem. Ik was 7 hè, dan lijkt het algauw groot.
Maar het boek op de foto is veel dikker dan 172 pagina's.
Oh, we begrijpen elkaar verkeerd. Ik weet niet welk boek ik aan het lezen ben op de foto. Dat van Jan-Willem noemde ik alleen in verband met het leren-lezen (en wanneer en hoe).