kerstinkopen

Het was druk bij de Lidl. Alle kassa's waren open, er stonden lange rijen. De vrouw achter mij had een overvolle kar. Bovenop balanceerden twee doosjes eieren, daar kom je zowat het laatst langs in die winkel. Toen ik mijn zaakje had uitgeladen, kwam haar echtgenoot erbij. Zij begon met uitladen: eieren eerst.
Man barstte los. Luidkeels. Je legt de eieren toch niet vooraan? Dat is toch ontzettend stom? Dan gaan ze toch kapot? Hij pakte de kuub pleepapier uit de kar en klapte die zowat bovenop de eieren. Mams schoof de eieren lankmoedig naar zich toe, en legde de rest van de boodschappen, onder toeziend oog, op de band. Ik werd intussen bekassa'd en lette niet meer op ze.
Maar opeens weer die harde stem. Wat heb je hier nou? Kant en klaar geklopte slagroom? Vind je dat niet raar? Kan je dat niet zelf kloppen? Dat is toch belachelijk?
Hij keek rond met zo'n blik van: dat is de rest van de wereld ongetwijfeld met mij eens. Vrouw keek naar de grond.
En ik dacht: als hij haar ter plekke in elkaar geramd had, waren er vast mannen tussen gesprongen. Nu deed niemand iets. Terwijl dit ook mishandeling is, iemand zo publiek te kakken te zetten. Mensen vergoelijken dat meestal in hun hoofd: hij is vast moe, hij heeft vast stress. Maar mams is óók moe. En zij staat stijf van de stress want ze loopt elke dag op eieren. Maar zet zij ooit iemand te kakken? Natuurlijk niet. Normale mensen doen dat niet.
Narcisten vinden dat normaal. Ze denken dat iedereen rondom hem denkt: wat een intelligente vent, en wat is hij zijn vrouwtje goed de baas.
En wij – ja, ook ik, daarom schrijf ik dit stukje – laten hem in die waan. Niemand durft onder de ogen van zo'n bokito tegen die vrouw te zeggen: maak dat je wegkomt. Geen mens hoeft zich zo te laten mishandelen.
Misschien dat ze dit ooit leest, en dat haar eindelijk de schellen van de ogen vallen.