Kerstmis in Oman

Kerstmis in Oman. Ik weet niet waar ik het zoeken moet! Weken van te voren draaft Rudolph the Rednosed Reindeer al door de Prisunic, zijn de Jingle Bells bij de Kodakshop niet van de lucht en is de Heilige Nacht in het Sabcocentre bepaald niet Stil te noemen. Mogen we nog van geluk spreken dat deze liederen hier toegestaan zijn en zelfs door de nationale radio worden uitgezonden. Maar dat ik er nou een kerstgevoel van krijg, nee.
Ook op de Christmas Fair doe ik m'n best. Het traditionele rood, groen en goud zou toch wel een beetje moeten helpen! En de muziek, uitgevoerd met meer enthousiasme dan talent, het klinkt als een Leger des Heils-orkestje dat voor de ingang van de Hema staat, maar het kopergeschetter loopt leeg in de stralend blauwe lucht - het orkestje voor de Hema klinkt ver door de koude, schemerige winkelstraat, de muzikanten stampen op de grond en wolkjes dampen boven hun rode neuzen. Zó hoort dat. En geen vrolijke zomerzee en gejoel van blote kindertjes op de achtergrond.
Een echt kerstdiner dan. Fraai gedekte tafels, kaarsen overal. Het eten is verrukkelijk, en boven ons stralen heldere sterren. Maar wat moeten die feesthoedjes, toeters en klappertjes naast m'n bord?
Op zoek naar Kerstmis. Thuis de boom versieren, het stalletje opzetten, kaarsjes aansteken en proberen of het Kindeke Teer van Herman van Veen nog een portie authentiek kerstgevoel in huis heeft. Misschien wel - maar dan houdt het dit jaar de deur stijf dicht.
Kerstmis, waar ben je?
Laten we dan maar gewoon op wadi gaan, alsof het een gewoon weekend is. Geen klokjes aan de achteruitkijkspiegel, geen dennetakken om het reservewiel, zelfs geen kerststol in de koelbox. Gewoon op wadi, de bergen in. De majestueuze, grandioze bergen van Oman, die eruit zien alsof ze pasgeleden gemaakt zijn. Je kunt de echo van het oergeweld - omhooggeduwde bergmassieven, platgeschoven vlakten - nog horen, als je heel stil bent.
En opeens is Kerstmis daar wel dichtbij, daar waar God net nog, gister of eergister ofzo, met Zijn fietssleuteltje een lange kras in de bergwand gemaakt heeft, om het pad aan te geven waarop wij nu rijden.
Hier groeit geen denneboom met wonderschone takken, hier klinkt geen klokje klingelingeling, maar de engeltjes zweven onmiskenbaar door het luchtruim. Jubelend van vreugde!