R.I.P. Leonard Cohen

Ergens in de berging ligt een doosje met daarin hoogstens tien elpees. Welke er precies inzitten weet ik niet meer. Op een gegeven moment gaven we de draaitafel op, en brachten we de elpees naar de kringloop. De paar die ik bewaarde waren fysieke herinneringen aan … aan mijzelf, denk ik.
Ik weet zeker dat mijn beide Leonard Cohen elpees erin ztten: Songs of Leonard Cohen, en Songs from a Room.
Vooral die laatste was belangrijk. Het was een van de allereerste elpees die ik überhaupt had, en ik kocht hem in 1973 in Canada, van het geld dat ik bij de paardenraces had gewonnen. (Ik realiseerde me geloof ik niet eens dat hij een Canadees was.)
Songs from a Room was kouder en naakter dan Songs of. De hoes was kil en grijs, met onduidelijke, betonnige foto's op de achterkant, van die kamer. Ik wist nog maar zo weinig, ik verstond nog maar zo weinig, het is wonderlijk hoe liedteksten gedurende je leven openbloeien en steeds andere bloemen blijken.
Ik zet de muziek aan en ben terug in mijn kamer thuis, waar ik mijzelf kon zijn met muziek erbij, ik weet nog precies de volgorde van de nummers. Ik ben terug in mijn studentenkamer in Groningen, niet eens zover hier vandaan, het huis staat er nog. Daar waar de angst om alleen in het leven te staan te groot werd.
Nu ben ik hier, en het valt mee. I have tried in my way to be free.
Alleen zijn de gaten dieper als ze geslagen worden, en ze helen ook niet meer zo goed.
Maar de dankbaarheid is groter.