In deze serie had je ook nog Fulco de Minstreel, dat had meester ons voorgelezen in de zesde klas.
Voorin Parcival staat: gekocht in Groningen, 29 dec. 1972.
Maar het gaat natuurlijk om Tristan en Isolde, gekregen op 5 december 1971. Een van de vele boeken waardoor ik liefde ben gaan vereenzelvigen met lijden, met offeren. De mate van opoffering bepalend voor je goedheid als mens, voor de kwaliteit van je liefde.
Niet de vreugde die je er, god verhoede, aan zou kunnen beleven, nee zeg, lachen kan iedere gek. Hoever je bereid bent te gaan met jezelf te vernietigen, dat is de crux. Zoals paps al in mijn poëziealbum schreef: "leef je leven voor een ander, dan heeft het zeker zin gehad."
Isolde had haar hoofd op Tristans borst gelegd en hield zijn koude hand in de hare vast. Het duurde even, eer de ontstelde priester ontdekte, dat Isolde niet bewoog. Zij was gestorven op het sterfbed van Tristan.
Was het van liefde? Was het door een gebroken hart? Al haar warmte, al haar liefde, al haar begrip lagen verstild in een glimlach vol vrede.
Ik herinner me nog dat ik dit in mijn dagboek overschreef. Toen moest het leven nog beginnen.
Tja dat is wat er gebeurd als offeren, opofferen wordt zonder een goede onderbouwing van mythologische verhalen en hun waardevolle symbolische achtergrond. Helaas gebeurd dat ook vaak met de chrystelijke verhalen. Dan blijft er niets van een krachtige persoonlijkheid over. Echt Tri(e)st. ?
Het is vast niet voor niets dat ik me zo in Heldenreis en Heldinne's Reis ben gaan verdiepen.
Oef. Laat ik er een herinnering aan toevoegen. Mijn vader regelde speciaal voor mij bij de bibliotheek dat ik Fulco de Minstreel mocht lezen, hoewel het in een kast stond met boeken voor kinderen ouder dan ik. Een paar jaar geleden had ik het weer eens in handen en bladerde erdoorheen. Slaafse onderwerping leidt tot ware vrijheid, dat was zo ongeveer de boodschap van het boek.
Hij staat op de dbnl, ik zal hem eens herlezen. http://www.dbnl.org/tekst/kiev001fulc01_01/
Ugh, ik had als kind een paar boeken over Saskia en Jeroen van Jaap ter Haar, die vond ik toen al niet te pruimen.
Ik herinner me nog een scène dat Jeroen iets niet wil eten en dat vader dan gaat uitleggen dat er ergens anders in de wereld kinderen zijn die honger lijden en die maar wat graag dat eten zouden willen hebben.
"Jullie begrijpen natuurlijk wel ['lieve kindertjes' stond er nog net niet bij], dat Jeroen toen zijn bordje helemaal leeg at!"
Ik heb het boek in een hoek gesmeten en geweigerd ooit nog iets van Jaap ter Haar te lezen.
Wat grappig! Ik had ook twee Saskia-en-Jeroenen, kan me die vreselijke braafheid niet herinneren.