glimlachende wolf

Zomergasten met AJJ, ik kende de man en zijn gedachtengoed niet, maar keek om me een gefundeerd oordeel te kunnen vormen, zoals altijd bijgestaan door twitter.
Wat waren de twitteraars blij met hem, wat werden die Joodse jankhassesen fijn te kakken gezet! Want wat was hier een aardige, warme, bevlogen, genuanceerde man aan het woord en wat bracht hij met heldere visie een helder verhaal, een fijne boodschap en een wijs advies aan ons allen!
Ook de Volkskrant was tevreden: AJJ bleek een ongevaarlijke ietsist.

Dit over een man die zichzelf presenteert als een spirituele agnostische Brusselaar, terwijl hij zich op zijn blog afficheert als een moslimman en spreekt van "wij Arabieren en moslims," en intussen instemmend een fragment laat zien waarin religie wordt afgedaan als een sprookje for the common good.

Dit over een man die in de twitterroos schoot met zijn fragment van een Amerikaanse komiek die de christelijke religie basht – zou hij eens met de islam moeten proberen – waarbij hij, zoals Elsbeth Gruteke fijntjes opmerkte, God en zijn grondpersoneel door elkaar haalt.

Dit over een man die iemand die een drone bestuurt vanuit een woestijn in Nevada een lafaard noemt, maar iemand die zijn slachtoffer voor de bom in de ogen kijkt, niet. (Hij identificeert zich in het fragment uit de film La Battaglia di Algeri met de bommengooister, waar presentator Erdbrink verzucht dat zoiets ons nu allemaal kan overkomen.)

Dit over een man die vindt dat er een eind moet komen aan de clash of narratives. We moeten toe naar één narratief, een verhaal dat eenheid biedt. Dit van een man die er aan het begin van de uitzending prat op gaat dat hij altijd een outsider is geweest, iemand die zélf bepaalt wat hij denkt, die geen meeloper is. Trots op het feit dat hij altijd op zoek is naar een beter antwoord, dat hij kritischer was dan zijn vrienden.

Dit over een man die per se niet de politiek in wil, want hij is een activist. Hij noemt zich een constructieve radicalist. Iemand die zijn doel niet wil bereiken door destructie (denk Palmyra – zelf noemde hij de Rode Khmer als voorbeeld), maar door "submergence." Door de mensheid langzaam onder te dompelen in het Jahjaïsme. Dat kan niet via de politieke (lees: democratische) weg.

Dit over een man die de Arabische Lente de mooiste tijd van zijn leven noemde. Toen in het Egyptisch Museum in Cairo de eerste vormen van destructief radicalisme zichtbaar werden.

Dit over een man die niet aflaat zich als Semiet te afficheren, en zich zo het recht verwerft om Israël en de Joden te bashen. Hij durft islamofobie – niet gehinderd door enig historisch besef – gelijk te stellen aan antisemitisme omdat het beide racisme is. Hij vindt een medestander in de Joodse historicus Ilan Pappé. Elsbeth Gruteke: "Dat uit Israël zo'n film komt zegt iets over het zelfreinigende vermogen van dat land, dat ontbreekt bij landen als Syrië en Libanon."

Dit over een man die van Leonard Cohen vooral het zinnetje "you're not going to like what comes after America" met instemming herhaalt. Een man die zijn land wegens onveiligheid is ontvlucht, en in zijn gastland de wél de mogelijkheid krijgt om de wereld naar zijn hand te zetten.

En voor de goede orde: ik ben geen islamofoob, noch "domrechts". Ik heb 4 jaar in een islamitisch land gewoond, heb veel in het Midden-Oosten gereisd, en heb me overal ontzettend thuis en welkom gevoeld. Ik stem links, en ik háát populisme.
Wat ik eng vind, is dat mensen zich in de luren laten leggen door een soepele prater, die met een minzame glimlach in feite de meest griezelige dingen zegt.
Zó makkelijk is dat dus. We zagen het vorig jaar ook al.

aanvulling
Twee weken later schrijft Tommy Wieringa:
IJdelheid op ijdelheid, een millefeuille van ijdelheden. Dyab Abou Jahjah is een narcist en NRC Handelsblad is zijn spiegel. Vooraf had hij vuurwerk beloofd. Het zou een choquerende avond worden. Ik heb gekeken. Ik heb het echt geprobeerd. Geen zin stond recht op de andere, geen heldere gedachte dreef boven. Naar Abou Jahjah luisteren is alsof je spiritus hebt gedronken; je gaat er scheel van zien, met een barstende koppijn toe.