Ik schreef al eerder over mijn fascinatie voor de Middeleeuwen, en voor Karel de Grote in het bijzonder. Natuurlijk ben ik in Aken geweest, en in Nijmegen. Het Valkhof is prachtig en mijn fantasie vult het met praal. Maar het dichtst bij zijn tijd heb ik me gevoeld in de Einhardsbasilika waar nog muren zijn opgebouwd uit Romeinse bakstenen.
Nu ik erover schrijf kan ik alleen maar hopen dat ik ooit weer op reis kan. Mijn ziel heeft het nodig om af en toe nieuwe oude muren aan te raken.
nieuwe oude muren
Dit bericht is geplaatst in autobiobibliografie, kunst met de tags marie kondo. Bookmark de permalink.
'Nu ik erover schrijf kan ik alleen maar hopen dat ik ooit weer op reis kan.'
Ik begrijp deze zin heel goed.
Ik was vroeger ook zo'n actief baasje die overal naar toe wilde.
Het 'Floortje Dessing syndroom'
Mijn moeder was echter een huismus die niets met reizen had, altijd heimwee
Ze zei eens 'ach jongen, aan de andere kant van de wereld duurt een dag ook 24 uur'
Zo kwam ik er achter dat ik steeds weer naar huis wilde.
De paradox van ons bestaan: ik ben eigenlijk ergens waar ik niet wil zijn
Als deze redenering niet klopt, zouden we al eeuwen stilstaan 🙂