opslaan

Wat me steeds meer begint op te vallen, is de manier waarop ik boeken onthoud. Ik kan me meestal maar nauwelijks de plot herinneren. Namen van personages zijn meestal ook kwijt, al blijft er wel iets van hun karaktertrekken hangen. Maar het enige wat werkelijk overblijft, is de setting. Dat is toch bizar? Dat de schrijver haar uiterste best heeft gedaan een spannend verhaal te verzinnen met belangwekkende karakters en motivaties, en dat ik me alleen herinner dat het landschap zo kaal was, zo heet, zo afgewend, en hoe fascinerend zo'n archeologische opgraving is? En hoe eenzaam deze vrouw, en toch niet zielig omdat de opgraving haar zo vervulde?
Of is dat juist de essentie van een boek, dat wat overblijft na al die jaren? En is dat de belangrijkste reden waarom je moet lezen, omdat het meebouwt aan je ziel? En moet je alleen die boeken bewaren die je hebben gevormd en is de rest overbodige ballast?
Of hoef je zelfs die niet te bewaren, omdat ze al in je zijn opgeslagen?
Maar de leesherinnering schenkt vreugde. Daar gaat het om.