prijzencircus

Ik ben de eerste om te bekennen dat ik af en toe met graagte een smulboek lees. Sterker nog: ik heb er met graagte eentje geschreven.
Dus waarom moest ik dan zo zuur reageren op de NS-publieksprijsspektakel bij #dwdd? Moesten we dan niet blij zijn dat mensen in elk geval nog een boek lézen, welk boek het dan ook is?
Het bleef een beetje zaniken door mijn hoofd. Waarom werd ik zo bloedchagrijnig van die uitzending. En opeens – op de plee – shit – daar begon het me te dagen. Ik dacht terug aan de laatste uitzending van de Snijtafel, over dat #dwdd eigenlijk een lange reclame-uitzending is.
En deze uitzending over de NS-publieksprijs is de ultieme reclame-uitzending. De boeken die op de "groslijst" voor deze prijs komen, zijn uitgezocht door de CPNB. Hét reclame-instituut voor de vaderlandsche boekenbranche. Die prijswinnaars worden gekozen door boekhandelaren en biepjuffen, degenen die zien welke boeken het meest gelezen worden. Waarom worden die het meest gelezen? Omdat ze zo goed zijn? Nee, omdat er zo goed reclame voor wordt gemaakt.
Waarom wil de NS zo graag boeken promoten? Om de ontlezing tegen te gaan? Ha. Om ervoor te zorgen dat wij met z'n allen denken dat zij een geweldig bedrijf zijn. Reclame.
En dan de fantastische prijswinnaar. Een voetballer die zich te buiten is gegaan aan drank en drugs, daar met traantjes in de oogjes over heeft mogen vertellen bij #dwdd "en het boek ligt MORGEN in de winkel"! Heeft hij het boek überhaupt geschreven? Welnéé!
Ach, who cares. Waar het om gaat is dat er weer een heleboel mensen geld hebben verdiend.
Waar het NIET om gaat, is om lezen, of schrijven.
Als het daar wél om ging, had Matthijs op z'n minst kunnen vertellen dat Marente de Moor de Europese Literatuurprijs heeft gewonnen met de Nederlandse Maagd. Maar dat levert natuurlijk geen cent op.