Een medeblogger klaagde in haar recensie van Een Huishouden van Marilyn Robinson over de ondoordringbaarheid van het boek. Ter illustratie had ze een fragment toegevoegd, waar inderdaad geen chocola van valt te maken.
Nu denk ik bij het lezen van zulk stekelstruikig proza altijd meteen: het ligt aan de vertaling! Ik heb het fragment in het Engels opgezocht op google books en vervolgens mijn eigen vertaling gemaakt.
Tijdens die dagen onderging Fingerbone een vreemde gedaanteverwisseling. Als je iemand enkele fragmenten op een zilveren schaal zou tonen en zou zeggen: 'Dit is een splinter van het kruis van Jezus, en dat is een afgeknipte nagel van Barabbas, en dat is een pluis van onder het bed waarop de vrouw van Pilatus haar droom kreeg,' dan zou de gewoonheid van deze dingen een aanbeveling vormen. Elke door de wereld warende geest betast het tastbare en bederft het veranderlijke en blijkt ten slotte niet te zijn gekomen om te kopen, maar om te kijken. (....) Zo scheen Fingerbone, of althans de relikwieën ervan die boven het weerspiegelende wateroppervlak zichtbaar waren, een verzameling fragmenten van het alledaagse te zijn, bedoeld om onze verwonderde aandacht te trekken, gepresenteerd als een bewijs van hun eigen betekenis.
In die dagen veranderde Fingerbone op een vreemde manier. Als iemand je een zilveren schaal zou laten zien met vreemde fragmentjes van iets, en zou zeggen: "Dat is een splinter van het Kruis, en dat is een afgeknipte nagel van Barabbas, en dat is pluis van onder het bed waarin de vrouw van Pilatus haar droom droomde," dan zou juist de gewoonheid van die dingen een aanbeveling zijn.
Elke geest die tijd op deze wereld doorbrengt zit met zijn vingers aan het tastbare, en tast aan wat veranderlijk is, en is tenslotte niet gekomen om te kijken, niet om te kopen.
(Dus schoenen worden gedragen, en op poefs wordt gezeten en uiteindelijk blijft alles waar het was en gaat de geest verderop, zoals de wind in de boomgaard de blaadjes opraapt van de grond, alsof hij geen groter plezier kent dan zich te bedekken, te kleden, te vullen met sierlijken krullen van stoffige bruine blaadjes, en ze dan in een hoop op de grond laat vallen opzij van het huis, en verdergaat.)
Zo leek Fingerbone, of tenminste de overblijfselen ervan boven het spiegelende water, te bestaan uit een verzameling alledaagse fragmenten, opgediend voor onze verwonderende aandacht op een manier die als bewijs bedoeld leek voor hun belangrijkheid.
