mythes over schrijven (10)

Jullie weten wel dat ik beter weet, en onder mijn bezielende leiding jullie ook. Maar het gros der mensheid lijkt nog steeds te denken dat schrijven anderser is dan alle andere takken van kunst of hobby.
Schrijven, weten mensen zonder het te proberen, is niets voor hen. Want schrijven is een aangeboren gave. Iemand wordt op een goede dag wakker met een heilige inspiratie en baart het boek zoals Zeus Athena baarde, in volle wapenrusting, uit zijn voorhoofd.
En mocht het al zo zijn dat je schrijven kunt leren, zoals blokfluitspelen of natekenen, dan is het product van dat onderwijs niet "echt." Ze weten het zeker. Shakespeare is echt, Goethe is echt, Sartre is echt, de AKO- of Libriswinnaar is echt, maar een doorsnee cursistje dat iets op papier krabbelt, dat is niet het échte schrijven.
Trouwens, blokfluit spelen is eigenlijk ook niet echt. Toen ik een jaar of 10 les had gehad vroeg de een na de ander: en wanneer ga je nu dwarsfluit spelen? Want iets wat kindertjes op school leren, om een beetje noten te leren lezen, dat is van hetzelfde kaliber als de opstelletjes: wat ik in mijn vakantie heb gedaan.
Het thema van de Week van het Schrijven is: het Dogma Voorbij. Dat gaat over de schrijfonderwijsdogma's. Show don't tell, story is conflict, van die dingen.
Maar het grote schrijfdogma dat nu eens tot iedereen moet doordringen is: schrijven is echt. Als de schrijver maar echt is. En ook: iedereen die dat wil, kan schrijven. En ook: schrijven is wél te leren. Maar vooral: schrijven is echt, zodra je écht schrijft. Honderd procent eerlijk, zonder op wie dan ook indruk te willen maken, terug tot de kern.