Van non-fictie schijn je wel iets te leren. Feiten, waarheden, objectief vastgestelde omstandigheden, noem de ficties allemaal maar op, waar non-fictie zich van bedient.
Die feiten zijn bij publicatie al weer verouderd of waren om te beginnen al selectief vastgesteld, die waarheden dragen de kleur van de bril van de waarnemer, objectiviteit bestaat helemaal niet. Geen grotere fictie dan non-fictie, zou ik wel willen stellen.
Terwijl je van romans de belangrijkste kennis opdoet die een mens kan verwerven in het leven: zelfkennis. Hoe sta ik tegenover dit vraagstuk, hoe zou ik in zo'n situatie handelen, sta ik aan de kant van de misdadiger of staat deze misdadiger in zijn recht?
Goede fictie houdt zich bezig met de grote vragen. Non-fictie houdt zich bezig met de tijdelijke, kleine antwoorden, en bovendien altijd dat antwoord waar de schrijver persoonlijk bij gebaat is.
Voor mij is het geen vraag, waar je het meest van leert. Hiernaast staat een voorbeeld van zo'n leerstuk.
mythes over schrijven (9)
van romans leer je niks
Lees eigenlijk zelden non-fictie, word er vaak slaperig van. Maar een roman en daarin verzinken, leidt tot slapeloosheid!
Eens geklikt Hella.
Mooi dat je dat nou eens even hebt neergezet
Kan ik me daar eventjes mee verweren op zijn tijd.
P.S.
Twitteren bleek toch niks voor mij bleek al gauw.
pffft bleeker-effects afgrijselijk brrrr......sorry voor dit ondoordachte stamel hier boven
je hoeft natuurlijk niet zelf mee te doen, alleen wat leuke mensen volgen om op de hoogte te blijven 🙂