mythes over schrijven (9)

van romans leer je niks

 "Ik wil altijd iets leren van een boek, lees daarom ook nooit fictie," aldus Lilian Marijnissen in Opzij van mei 2013.

Van non-fictie schijn je wel iets te leren. Feiten, waarheden, objectief vastgestelde omstandigheden, noem de ficties allemaal maar op, waar non-fictie zich van bedient.
Die feiten zijn bij publicatie al weer verouderd of waren om te beginnen al selectief vastgesteld, die waarheden dragen de kleur van de bril van de waarnemer, objectiviteit bestaat helemaal niet. Geen grotere fictie dan non-fictie, zou ik wel willen stellen.
Terwijl je van romans de belangrijkste kennis opdoet die een mens kan verwerven in het leven: zelfkennis. Hoe sta ik tegenover dit vraagstuk, hoe zou ik in zo'n situatie handelen, sta ik aan de kant van de misdadiger of staat deze misdadiger in zijn recht?
Goede fictie houdt zich bezig met de grote vragen. Non-fictie houdt zich bezig met de tijdelijke, kleine antwoorden, en bovendien altijd dat antwoord waar de schrijver persoonlijk bij gebaat is.
Voor mij is het geen vraag, waar je het meest van leert. Hiernaast staat een voorbeeld van zo'n leerstuk.

Dit bericht is geplaatst in lezen, literatuur, schrijven. Bookmark de permalink.

5 Reacties op mythes over schrijven (9)

  1. Lees eigenlijk zelden non-fictie, word er vaak slaperig van. Maar een roman en daarin verzinken, leidt tot slapeloosheid!

  2. Novelle schreef:

    Eens geklikt Hella.
    Mooi dat je dat nou eens even hebt neergezet
    Kan ik me daar eventjes mee verweren op zijn tijd.

  3. Novelle schreef:

    P.S.
    Twitteren bleek toch niks voor mij bleek al gauw.

  4. Novelle schreef:

    pffft bleeker-effects afgrijselijk brrrr......sorry voor dit ondoordachte stamel hier boven

  5. Heldinne schreef:

    je hoeft natuurlijk niet zelf mee te doen, alleen wat leuke mensen volgen om op de hoogte te blijven 🙂

Laat een antwoord achter aan Novelle Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *