even een tussendoortje

Ik vertelde over een oude man in een scootmobiel, die steevast te laat op cursus kwam, dan nog helemaal geïnstalleerd moest worden, van koffie voorzien, en ingevoerd in de voortgang tot dusver. Geheel de lesplanning naar de barrebiesjes maar ja, zielig, gehandicapt, oud, respect.
Goh, zei iemand, zo te horen zorgde Joop uitstekend voor zichzelf.
Grappig, hoe de simpelste observeringen in waarheden als koeien veranderen. Ik ben zo gewend om rekening te houden met de ander, om stil te staan bij zijn of haar beperkingen, om vooral niet onaardig of - ergste doodzonde - egoïstisch gevonden te worden (moet je je voorstellen dat ik zeggen zou: Joop, als je die kar van je nu eens een half uur eerder opstart en zorgt dat je zit voor de anderen zitten … het idéé!) dat ik altijd weer over me heen laat lopen.
Over de klusklungels hoef ik jullie niets te vertellen, gister was er nog weer een marktkoopman die me in plaats van de florissante aardbeitjes uit de tentoonstelling een achterafdoosje in een zak frummelde, en ik zeg niks! Ik zeg gewoon niks! En niet alleen omdat ik bang ben dat die marktkoopman me niet meer lief vindt. Ook omdat ik weet dat hij me meteen overbluffen zal met: wat doe je onaardig! Waar verdenk je mij van! Helemaal niet gezellig hoe jij tegen mij doet! Of klusklungeltje: beschuldig jij me nu van liegen? Ja, lummel. Want je stáát glashard te liegen!
Maar dat zeg ik niet. Ik kruip in mijn schulp. Over mijn rug verdienen ze hun centen, van mijn reclame profiteren ze en ik lig te sidderen in bed.
Toch maar eens een therapietje volgen in het nieuwe jaar. Assertiviteit voor dummies. One of these days these boots are gonna walk all over you dum dum dum dum dum dum dum dum ...