 |
 |
Ik ben niet met bidden grootgebracht. Wij waren thuis "niets" en hadden met kerkelijkheid niet veel op. Wel kreeg ik het kerstverhaal voorgelezen, als iets waarvan je op de hoogte moest zijn.
Bij mijn vriendin thuis waren ze christelijk. Bidden voor het eten, ik vond het altijd een gênant moment. Ze hadden een kinderbijbel, met grote platen erin. Die van Jezus aan het kruis was eng, met die grote spijkers, reden voor mijn vriendin om het boek onverhoeds in mijn gezicht open te slaan.
Later sloop een soort van geloof - los van elke institutie - mijn leven binnen, door de film Jesus Christ Superstar. Op school hadden we een fantastische muzieklerares, die de musical verbond met de Mattheus van Bach. Later zouden ook de Messiah van Händel en het Requiem van Verdi belangrijk voor me worden.
Bidden deed ik bijna nooit. Behalve om te vragen mijn geliefden te bewaren. Toen ik met kindeke in New York was, is zij twee dagen weg geweest om een vriend uit Houston te bezoeken. Ik liep alleen door Harlem, en iemand hield me staande. "Can I pray for you today?" Hij bad, zomaar midden op de stoep: "Dear Lord, please let Harmke be safe on her travels," een mantra die ik vaak herhaalde toen ze in Zuid-Amerika was.
In de periode van mijn scheiding smóórde ik soms in de heftige en tegenstrijdige emoties die me overspoelden. Ik beplakte een doosje met serene Vogeler-vrouwen, en maakte bovenin een spaarpotgleufje. Daarin stopte ik mijn gebeden. Lieve God, leer mij deze woede te verdragen. Lieve God, pas op mij want ik sta niet voor mezelf in. Of soms alleen maar: God, help. Ik vouwde het papiertje op en duwde het door de opening. Even voelde ik me dan gedragen.
En waar komt het reptielenbrein mee? Een stokoud hitje uit begin jaren 70.
Ook een schrijftop2000-verhaal geschreven? Zet de link hieronder!
Ludieke Kriebels & Krabbels Ferrara Veertje Vederlicht Adriaan Hendriks Adriaan Hendriks
Mijn bijdrage van vandaag: Losing my religion - REM - nummer 118
Mooi idee zo'n gebedenpot....
ja, de "god jar" van Julia Cameron!
Alles is met alles verbonden...
Vannacht bedacht ik dat ik ook over mijn gênante bidmoment wilde schrijven maar ik vergat het. Hoe wij met de familie gingen picknicken. Boterhammen met kaas en zelfgemaakte chocolademelk, voor we aanvielen moest er gebeden worden. Temidden van andere families, op zo'n open plek in het bos met houten tafels. Mijn vader noemde dan alsof hij thuis was vermanend en in mijn oren veel te luid al onze namen.
Het gospelnummer heb ik jaren niet gehoord. Doet me denken aan de religieuze koffiebar waar ik voor het eerst uit ging en waar ik mijn twijfels uitsprak over God. Koop dan een kinderbijbel was het advies. Ik was zestien en dreigde om voor eeuwig en altijd van mijn geloof te vallen.
Nummer 258 Ilse de Lange I Still Cry, omdat het past in het verhaal waarin gebeden deels worden verhoord.
Geloof, ik vind het moeilijk. Ik geloof niet in een Albestuurder, maar verzamel graag "bijzondere" kerststalletjes, dat dan weer wel.
Toepasselijk - over het gebed - op deze zondag. Alsof Kahlil het zo bedacht heeft.
Ik zou zo graag twee bijdragen willen plaatsen, als dat niet teveel van U gevraagd is. Dus ook deze: http://adriaanhendriks.wordpress.com/2012/12/23/eilandenrijk/ Ik vraag het niet alleen voor mijzelf, maar ook een beetje voor Hella. DankUwel alvast. Amen.
Oeps. Als al mijn gebeden zo snel verhoord werden zou de wereld er heel anders uitzien.
toffe, vlotte seventies-song!
mooie log over gebed! en een soort spaarpotje voor jouw gebeden, een andere manier van 'bidden'.
groetjes, Hilde