New York, why?

Ik wilde al naar New York sinds de fascinerende wolkenkrabbercolleges van Thomas Skyward Trend of Thought van Leeuwen. Maar toen we koud twee maanden in Amerika woonden, gebeurde 9/11 en was de lol er voorlopig af.
Iemand vroeg pas: wat vond je nu het allermooiste daar? Dat waren toch de skyscrapers, heel dat surrealistische woud van stenen torens dat door lijkt te groeien waar je bij staat, al die verschillende stijlen en opvattingen, die mythische proporties, dat hele Delirious New York waar Rem Koolhaas zo'n prachtig boek over schreef.
Ik bleek veel te hebben opgeslagen van de kennis die ik 25 jaar geleden opdeed, zoveel indruk had het blijkbaar gemaakt. En toen ik de eerste ochtend met m'n jetlag op het Empire State Building stond kon ik een gevoel van ontroering niet ontkennen.
Nog mooier was het trouwens vanaf Top of the Rock (bovenop het Rockefeller Center) vanwaar je de Vampire als een koning zo statig boven de mindere goden uit zag steken. We bleven er tot de lichtjes aan gingen en het sprookje compleet was.
Ook vanuit de verte ontroerde de skyline me. Vanaf het eerste metrostationnetje waar we het zagen als een silhouetje in een snowglobe, tot de pracht vanaf de boot naar Liberty Island: zo lijkt New York nog altijd het beloofde land waar de arme, vermoeide massa de vrijheid vermoedt.
Wat onzin is, dat weten we allemaal. Het is mij een raadsel hoe een gewoon mens zich in het steendure New York in leven houdt.
Maar als een verzameling megalomane uitgekomen dromen is het onovertroffen.