We hadden een appartementje zodat we ook eens thuis konden eten. Maar het keukentje was piep, en het idee om nog wat graden hitte toe te voegen lokte niet. Wel hadden we een fantastisch supermarktje dichtbij met kant-en-klare salades, dips en ander handig eten.
Tussen de middag aten we regelmatig een chicken chipotle sandwich bij de Pret met een sloot verrukkelijke ijsthee erbij (echte sterke ijskouwe thee, wat had ik dat gemist!). Heerlijk was ook de pretzel gevuld met feta en spinazie bij Barnes & Noble, extreem onbetaalbaar maar wel redelijk waren de opschepdingen bij de musea, bij een bageltent had ik een goeie ciabatta met veel. Het lekkerste tussendemiddagbroodje was een "panini" in Greenwich Village, leek nog het meest op een met pittige kip gevuld pitabroodje, geserveerd met superhete salsa en tacochips.
Uitgesproken smerig daarentegen was een pretzel aan een van die miljard stalletjes langs de weg, en ook aten we ergens een clubsandwich die smaakte alsof hij eergisteren met bedorven vlees was klaargemaakt.
Voor 't diner aten we soms thuis - doodmoe - onze sprokkels van de supermarkt. Ook vulden we een paar keer een slabak bij de Wholefoods om die als een rasDamzitter op Union Square tussen de hipsters op te eten.
We hebben twee keer met fraai uitzicht op de Brooklyn Bridge gegeten op Pier 17. Het duurst maar vanwege de locatie alleszins de moeite waard was het diner in het Rockefeller Center. Daar écht te zijn voelde als een droom.
Het grootste fiasco was Eataly, met veel bombarie aangekondigd als hot, happening en heerlijk, mét het mooiste uitzicht op het Flatiron Building. Wij meldden ons bij de kassa, en gingen toen in het plantsoen op een smsje zitten wachten. Nu is dat in New York geen straf, overal passeren de boeiendste exemplaren van het mensdom. Na een uur het verlossende piepje: we mochten erin!
Op het dak was het een pokkeherrie. Het was er te druk om zelfs maar te proberen bij een rand te komen waar je het Flatiron zou kunnen zien. De menukaart was zo exclusief dat er uitsluitend pretentieuze biertjes en noordItaliaanse spekgerechten op stonden. Ik voelde me doodongelukkig. Gek wat voor mechanisme er dan in werking treedt: je wilt geen spelbreker zijn, je wilt niet toegeven dat je Hip & Happening Haat want hoe vijftig ben je dan, je barst van de honger (het was inmiddels half 10) en je bent er intussen wel achter dat New York wel never sleeps maar dat de meeste eettenten al lang dicht zijn, manman, hoe moeilijk is het dan om te zeggen: "Wat een klotetent hier en wat een belachelijk eten, doe normaal met je authentiek, zijn jullie wel ooit in Italië geweest? Denk je daar ze daar zo'n lawaai schoppen tijdens het eten en het mooie uitzicht aan het oog onttrekken?" Ik schoot terug in een gevoel van onzekerheid en verlegenheid, en slaagde er maar met moeite in om op te staan en weg te gaan.
Het enige wat nog open was, was de MacD. Een gore hamburger en een ijsthee die naar chloor smaakte. Nee, dat was niet de beste avond.
Die kwam gelukkig nog.
Het gezelligst hebben we gegeten op een terras in Little Italy, eindelijk echte grote raviolen, met veel saus en sla, #nomnom. Verrukkelijk (en supergezellig vanwege losbarstende donderbuien) was het ook bij de Indiër vlakbij Central Parc. Echte mensen en echt eten, wat een genot.
en daar zou ik nog bijna het zalige rabarber-mint-ijsje vergeten op de High Line!
Zit ik even weg te klikken is mijn reactie weer weg. Leuk stuk en ja ik kan me nog herinneren dat ik het ook een hele toestand vond om ergens fatsoenlijk en betaalbaar eten te vinden. Het beste is inderdaad een flinke appel voor onderweg!
Wat een gedoe om daar normaal, gezond eten te vinden. Ongezonde eetgewoonten hebben ze daar.
Het herinnert mij aan mijn weekje New York, een jaar of 15 geleden. Ook in zo'n miniappartementje. Oh wat voelde ik mij de koning rijk. 's-morgens van Gramsery naar vlak bij Central Park lopen, op weg naar mijn cursus. Even net alsof ik er echt bij hoorde! 's-Nachts naar het loeien van de airco's luisteren op de 38 verdiepingen tellende binnenplaats en mij dan voorstellen dat ik naast de Niagra Falls sliep. In mijn eentje had ik niet zoveel zin om steeds uit eten te gaan. En als het laat werd, was er idd ook al veel dicht of heel duur. Gelukkig waren er veel supermarktjes, met soms enorme salad bars of aardbeien zo groot als ferme appels, tot heel laat of zelfs vaak 24 uur open. Jouw reisje veroorzaakt een ernstige aanval van heimwee!