Ik Ben Niet Aardig

Ik heb de Loesjekaart die kindeke me stuurde opgehangen: Ik Ben Niet Aardig.
Toch blijf ik aardig. Ik aardig me een slag in de rondte en brandend maagzuur, ben lief en attent en cadeauvol. Ik heb alweer de kerstkaart ontworpen waarmee ik eenieder Zaligs toewens. De stapel sinterklaaspakjes groeit gestaag, en natuurlijk ga ik vanavond mee zingen op de bruiloft van een huwend koorlid.
Een beperkt aantal openbare ergernissen spui ik op twitter, dat is een beetje onaardig. Ik denk dat Matthijs zelf helemaal niet zoveel zeggenschap heeft, over zijn haar.
In de auto zit er meestal niemand naast mij. Ik ga ervan uit dat de meeste weggebruikers niet kunnen liplezen dat ik ze verrot scheld en naar nare oorden wens. Dat de ramen soms beslaan wijten ze aan mijn zekere leeftijd.
Ondanks mijn leven als gewetensvolle padvindster ben ik niet aardig. Liever zou ik vilein een fileermes hanteren, botte bijlen scherpen en koppen snellen, luid kond doen van wat me razend maakt.
Dat het alleen maar over miljarden neuro's en zeuro's gaat, terwijl een handjevol van die dingen elders de waterputten zouden slaan die mensenlevens redden in plaats van banken. Dat mensen zo kritiekloos gedoodverfde bestsellers lezen. Dat er altijd weer geniepigerds zijn die hun onaardigheid als bovenmenselijk aardig weten te presenteren, en dat hele volksstammen zich laten verlakken. Dat alle meneren op datingsites een slanke rugzakloze wensen van minstens 15 jaar jonger, terwijl ze er zelf 15 jaar ouder uitzien. Dat er werkelijk nooit iets op tv is. Dat radio 1 nog steeds gestoord is. Dat ik iedere november weer de zwarte hond onder mijn dekens aantref. Dat de kat altijd gaat vechten als een regelrechte afstammeling van Bush, en mij met de ontstoken wonden opzadelt. Dat ik doodziek word van antibiotica. Dat ik blij ben dat het ouderlijk huis leeg is, en verdrietig dat het me blij maakt. Dat er ieder jaar weer feestdagen zijn. Dat ik de hond van de buren haat die door de muren blaft. Dat ik de goedkope smakeloze troep in winkels haat, en die hele nepeconomie die moet draaien, als een op hol geslagen zweef met klotemuziek en schrille kleuren.
En dat ik geen flauw idee heb wat ik daarmee moet, als aardig oud meisje zijnde.

afbeelding
en dit dankzij Adriaan!