yin yang

We gingen naar het Natuurmuseum voor de Zandtovenaar en de geologiedag (stenen en fossielen, mmm), maar ik moet ook altijd even naar het reiskabinet. De sfeer daar, van de blauw fluwelen bank met opgezette kater, en vitrines vol schatten uit pas-ontdekte verre verten, tot aan zo'n kast met duizend laadjes vol stenen en schelpen, maakt me altijd diep gelukkig. Ben ik vroeger een zeekapitein geweest? Het zou zomaar kunnen. Ik denk dan altijd dat ik het thuis ook zo wil, zo schatkamerig, fonkelig schemerig en vol.
Tot ik thuiskom, en de zen-elegantie van mijn jaren-vijftig-keramiek zie. Dan wil ik alles leger en grijzer.
Ze strijden in mij, de sprookjesprinses en de zenmeesteres. Ik wil het volle en het lege, het drukke en het kalme, het kleurrijke en het koele.
Terwijl ik in feite zou moeten afstoffen en stofzuigen. Maar dat is de poetsvrouw in mij. Die heeft alleen verstand van schoon. Niet van heid.