Ik schreef al dat ik toe was aan een meeneemboek, en dat is dit ontegenzeggelijk. Net als in haar WWI-boeken (de onvolprezen Regeneration Trilogy) sleurt Barker je aan alle zintuigen het verhaal in. Oorlogskreten schallen, alles stinkt naar bloed en dood, het wemelt er van de ratten.
We bevinden ons in het kamp dat de Grieken hebben opgeslagen onderaan de vesting van Troje. Op het strand wachten de oorlogsschepen. In het kamp zijn – na negen jaar – complete woonwijken van hutten en tenten ontstaan. Overal is modder en vuil.
We beleven de bekende geschiedenis door de ogen van Briseis, die na de verovering van Lyrnessos is buitgemaakt door Achilles.
Waar we haar in The Song of Achilles leerden kennen door de ogen van de vriendelijke Patroclus, zien we haar nu van binnen. Hoe is het om van de ene op de andere minuut geen koningsdochter meer te zijn maar een slavin die zich beschikbaar moet stellen aan de doder van haar familie?
Het is wel te merken dat Barker geen classica is. Op de een of andere manier sluipt er een soort Britsheid in haar personages. Ze gaan iets bespreken after dinner – dan zie je toch een gedekte tafel voor je, en geen woest gekluif aan geroosterde vlezen. De taal die de soldaten uitslaan klinkt erg loopgraverig.
Maar toch is het goed om dit boek naast The Song of Achilles te lezen. (Ik keek regelmatig even hoe bepaalde gebeurtenissen daar beschreven werden.) Miller houdt vast aan het epos. Ze vult wel de innerlijke levens van de hoofdrolspelers in, maar ze handhaaft de verheven, mythische sfeer. Barker laat dat allemaal weg. Er is niks verhevens aan kerels die kinderen van stadmuren smijten, die alle vrouwen verkrachten, die slaven niet als mensen zien.
Het is griezelig actueel, dat ook. Onthoofdingen, verkrachtingen, vrouwen als statusverhogende handelswaar … We hebben niet veel bijgeleerd sinds Homerus, al hopen we persoonlijk van wel.
Dus al met al een waardevol en aangrijpend boek, ondanks de aanmerkingen.
hier staat een prachtig interview met Pat Barker
